કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – સુરેશ દલાલ/ફરીને હું આવ્યો: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
(Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|૩. ફરીને હું આવ્યો}} {{Block center|<poem>ફરીને હું આવ્યો વનવન અને ગામ, નગર; અજાણ્યા ને આછા પરિચય રમે હોઠ ઉપર, ઘણી વાતો... તારા વિરહતણી ને સ્વપ્નજગની; હવાને હૈયેયે રણઝણી હતી તારી લગની! તરે આંખ...") |
No edit summary |
||
| (One intermediate revision by the same user not shown) | |||
| Line 6: | Line 6: | ||
ઘણી વાતો... તારા વિરહતણી ને સ્વપ્નજગની; | ઘણી વાતો... તારા વિરહતણી ને સ્વપ્નજગની; | ||
હવાને હૈયેયે રણઝણી હતી તારી લગની! | હવાને હૈયેયે રણઝણી હતી તારી લગની! | ||
તરે આંખે ડૂબ્યાં તરુ, સરોવર, પ્હાડ, સરિતા; | તરે આંખે ડૂબ્યાં તરુ, સરોવર, પ્હાડ, સરિતા; | ||
જતી ટ્રેને જોઈ કુટિરની કને કોઈ કવિતા. | જતી ટ્રેને જોઈ કુટિરની કને કોઈ કવિતા. | ||
હતું તેડ્યું કેડે શિશુકુસુમ : ત્યાં પંથ જ સર્યો; | હતું તેડ્યું કેડે શિશુકુસુમ : ત્યાં પંથ જ સર્યો; | ||
અમીછાયા એના નયનનભની હું ન વીસર્યો! | અમીછાયા એના નયનનભની હું ન વીસર્યો! | ||
નદી વ્હેતી એમાં સ્મરણ તવ નૌકા થઈ તરે; | નદી વ્હેતી એમાં સ્મરણ તવ નૌકા થઈ તરે; | ||
અહો! વૃક્ષે વૃક્ષે તવ સ્મરણ ટ્હૌકા ઊઘડતા. | અહો! વૃક્ષે વૃક્ષે તવ સ્મરણ ટ્હૌકા ઊઘડતા. | ||
ઉષાને સૌભાગ્યે, પ્રખર તડકે, સાંજ ઢળતાં | ઉષાને સૌભાગ્યે, પ્રખર તડકે, સાંજ ઢળતાં | ||
નિશાને અંધારે મિલનપળનું સ્મિત નીતરે! | નિશાને અંધારે મિલનપળનું સ્મિત નીતરે! | ||
નથી ત્હેં જે જોયાં ઝરણ, સરિતા કે ઉદધિને | નથી ત્હેં જે જોયાં ઝરણ, સરિતા કે ઉદધિને | ||
નિહાળી લે મારે નયન સ્થળની સૌ અવધિને! | નિહાળી લે મારે નયન સ્થળની સૌ અવધિને! | ||
| Line 20: | Line 23: | ||
<br> | <br> | ||
{{HeaderNav2 | {{HeaderNav2 | ||
|previous = | |previous = તમે કહો તે – | ||
|next = | |next = કાંટાની ભૂલ | ||
}} | }} | ||
Latest revision as of 00:41, 13 November 2024
૩. ફરીને હું આવ્યો
ફરીને હું આવ્યો વનવન અને ગામ, નગર;
અજાણ્યા ને આછા પરિચય રમે હોઠ ઉપર,
ઘણી વાતો... તારા વિરહતણી ને સ્વપ્નજગની;
હવાને હૈયેયે રણઝણી હતી તારી લગની!
તરે આંખે ડૂબ્યાં તરુ, સરોવર, પ્હાડ, સરિતા;
જતી ટ્રેને જોઈ કુટિરની કને કોઈ કવિતા.
હતું તેડ્યું કેડે શિશુકુસુમ : ત્યાં પંથ જ સર્યો;
અમીછાયા એના નયનનભની હું ન વીસર્યો!
નદી વ્હેતી એમાં સ્મરણ તવ નૌકા થઈ તરે;
અહો! વૃક્ષે વૃક્ષે તવ સ્મરણ ટ્હૌકા ઊઘડતા.
ઉષાને સૌભાગ્યે, પ્રખર તડકે, સાંજ ઢળતાં
નિશાને અંધારે મિલનપળનું સ્મિત નીતરે!
નથી ત્હેં જે જોયાં ઝરણ, સરિતા કે ઉદધિને
નિહાળી લે મારે નયન સ્થળની સૌ અવધિને!
૧૯૬૫ (કાવ્યસૃષ્ટિ, પૃ. ૪)