રામચન્દ્ર પટેલની કવિતા/ન હવે: Difference between revisions

(+૧)
 
(+1)
 
(One intermediate revision by the same user not shown)
Line 1: Line 1:
{{SetTitle}}
{{SetTitle}}
{{Heading|હવે તું...}}
{{Heading|હવે}}


{{Block center|<poem>
{{Block center|<poem>
તમે પ્હેલાંવ્હેલાં મુજ સમય મોંઘો બની અહીં
અહીં કાલે મારા ઘરમહીં સુંવાળું રમતીલું
વહી આવ્યાં ત્યારે જડ પથર હું ઉંબર હતો
હતું ઊગ્યું ભીનું સુખડ અજવાળું; હીરમઢી
પડેલો દ્વારેઃ ત્યાં કુસુમ સરખાં કંકુપગલાં
રૂપાળી મોરી’તી હરખભર ભીંતો, દિલ પરે
અડ્યાં; જાગી ઊઠ્યો તરત થઈને મોર-કલગી
લઈ કંકુ થાપા ઊછળતું હતું લીંપણ બધે.
જઈ બેઠો સાખેઃ પછી નીરખું તો તોરણ તમે
કમાડો ખીલેલાં, રૂમઝૂમ થતો ઉંબર બની
રહ્યાં મ્હેકી... પાછો હું સરકી જઈ કુંજર સમ
ગયેલો ઝૂલો ને કલરવ થઈ તોરણ હતું
થયો પાણિયારું... ઉતરડ, બની તામ્રવરણી
ઊડ્યુંઃ અંધારાનું રૂપ બદલી મ્હેકી મઘમઘ
ઊગી મોરી ઊઠ્યાં, ઝગુંમગું થઈ ચોક ટહુક્યો.
થઈ કૂણો ટૌકો રણકતું હતું કોડિયું કુંભે.
વલોણું, સાંબેલું, જલ-સભર બેડું, વળગણી,
બધે કાલે મીઠો હરિત કિનખાબી મલકતો
તવી, ચૂલો, ઘંટી, વળી દહીંની દોણી, નિસરણી.
મહામૂલો મારો સમય અવ શોધુંઃ ફરી ફરી
બધાંની વચ્ચે તું ઊજળું ઊજળું છાપરું થઈ
દૃગો બે ચોંટાડુંઃ નસનસ મહીંથી તિમિરનાં
ઠરે એ પ્હેલાં તો ઊતરી ગઈ લૂખા લીંપણમાં.
ચઢી મોડાં ફાટે – ઘુવડ-ઘૂકમાં હું ખખડતો.
હવે તું લોહીમાં હલચલી પછી લિસ્સું સરતી
ફરી આવી મોભે કદીય ન હવે ચાંદ ઠરશે,
ચિતા બે આંખોની નિત સળગી ચિત્કાર ભરતી.
જશે વર્ષો મારાંઃ  ફરર ખરતાં પાંદ બનશે.
</poem>}}
</poem>}}
<br>
<br>

Latest revision as of 11:15, 2 March 2025

ન હવે

અહીં કાલે મારા ઘરમહીં સુંવાળું રમતીલું
હતું ઊગ્યું ભીનું સુખડ અજવાળું; હીરમઢી
રૂપાળી મોરી’તી હરખભર ભીંતો, દિલ પરે
લઈ કંકુ થાપા ઊછળતું હતું લીંપણ બધે.
કમાડો ખીલેલાં, રૂમઝૂમ થતો ઉંબર બની
ગયેલો ઝૂલો ને કલરવ થઈ તોરણ હતું
ઊડ્યુંઃ અંધારાનું રૂપ બદલી મ્હેકી મઘમઘ
થઈ કૂણો ટૌકો રણકતું હતું કોડિયું કુંભે.
બધે કાલે મીઠો હરિત કિનખાબી મલકતો
મહામૂલો મારો સમય અવ શોધુંઃ ફરી ફરી
દૃગો બે ચોંટાડુંઃ નસનસ મહીંથી તિમિરનાં
ચઢી મોડાં ફાટે – ઘુવડ-ઘૂકમાં હું ખખડતો.
ફરી આવી મોભે કદીય ન હવે ચાંદ ઠરશે,
જશે વર્ષો મારાંઃ ફરર ખરતાં પાંદ બનશે.