યોગેશ જોષીની કવિતા: Difference between revisions

Jump to navigation Jump to search
No edit summary
No edit summary
Line 1,297: Line 1,297:
કશોક સંવાદ
કશોક સંવાદ
::: મૂળ સાથે...
::: મૂળ સાથે...
</poem>
== બેય આંખોમાંથી... ==
<poem>
બેય
આંખોમાંથી
ક્યારનાંયે
વહી
ગયાં
::  બધાંય
:::    ચોમાસાં...
કોરીધાકોર
આંખોમાં
હવે
કેવળ
માછલાંનો
તરફડાટ...
</poem>
== સરકતું પ્લૅટફૉર્મ ==
<poem>
બેઠો છું હું ટ્રેનમાં
::: બારી પાસે
ને
બારી બહાર પણ
ઊભો છું હું
::: મને ‘આવજો’ કહેવા.
બિડાયેલા હોઠ પર
થીજતાં જાય શબ્દો
ને આંખોમાં
વિસ્તરે ક્ષિતિજો –
::: કોઈ અકળ શૂન્યતા સાથે.
ખોખરી વ્હિસલ.
હળવોક ધક્કો.
ધીરેથી
::: ટ્રેન
:::   સરકી;
વિદાય માટે
::: હાથ ઊંચકાયા...
થાય —
ઊંચકાયેલા હાથ
હમણાં
ક્યાંક પીગળવા લાગશે....
ભીતર
પીગળવા લાગે કશુંક...
ટ્રેનની
બારીમાંથી જોઉં છું -
બહાર ઊભેલો ‘હું’
ચાલે છે
::: ટ્રેનની સાથે ને સાથે
::::   ધજાની જેમ હાથ હલાવતો...
ટ્રેનની ઝડપ સાથે
::: એનીય ઝડપ વધી;
એનું જો ચાલે તો
બારીમાંથી કૂદીને
::: આવી જાય અંદર!
ટ્રેનની ઝડપ ખૂબ વધી...
લાંબી ફલાંગો ભરતો,
બારીની સાથે ને સાથે
::: ઉતાવળે ચાલતો એ
::::          પડવા લાગ્યો હવે
::::            પાછળ ને પાછળ...
પ્લૅટફૉર્મ આખુંયે
ઝપાટાભેર સરકવા લાગ્યું
::: પાછળ ને પાછળ...
બારીમાંથી હું
પાછળ તરફ જોઉં છું —
પાછળ સરકતી ભીડમાં હવે
કેવળ
એનો
::  લંબાયેલો હાથ દેખાય છે...
હવે
દેખાય છે
ઝપાટાભેર પાછળ જતી
::: ધૂંધળી ભીડ...
હવે
પ્લૅટફૉર્મ
ચાલ્યું ગયું
::: ક્યાંય પાછળ...
હવે
દેખાય છે જાણે
તગતગતો ખાલીપો!
માલીપો!!
હવે
કેવળ ગતિ...
કઈ તરફ?!
</poem>
== હજીયે ==
<poem>
પેલી તરફ જવા
હું
દાખલ થયો
અરીસાની અંદર
ને
મારું પ્રતિબિંબ
આ તરફ
નીકળ્યું બહાર...
અમે બંને
એકમેકમાંથી
પસાર થયા
:::    આરપાર...
તોય
કેમ
હજીયે
સાવ
અજાણ્યા?!
</poem>
== કેદ ==
<poem>
ફેંકાયેલા
ઢેખાળાની જેમ
ચંદ્ર
પડ્યો
વાવના
::  અંધ
:::    જળમાં–
:::        ભફાંગ!
જરઠ લીલ
પહેલાં તો
વિ ખ રા ઈ  ગ ઈ.
પણ પછી
ધી...રે ધી... રે ધી...રે....
ફરી પાછી
જોડાઈ ગઈ!
જાણે
::  કશું
:::    બન્યું જ ન હોય
::::              એમ!
ચંદ્ર
વાવની ગર્ભ-કોથળીમાં
કેદ!
</poem>
== સોનેરી પાંદડાં ==
<poem>
મારી બારીમાંથી
રોજ
જોયા કરું છું
ઘર સામેના
::: મેપલને....
લીલાંછમ પાંદડાં હવે
ધીરે
ધીરે
થતાં જાય છે
::: ફૂલ જેવાં હળવાં
ને
બદલાતો જાય છે
પાંદડાંનો રંગ -
::: પીળો,
::: નારંગી પીળો
::: સોનેરી પીળો
::: ને
::: સાંજના
::: આથમતા તડકામાં તો
::: ચળકતો સોનેરી! –
::::: જાણે
::::: તપેલા સોનાનો જ રંગ!
નભના
ખોબામાંથી
સાંજ
:: ળી
::  ગઈ
ત્યાં સુધી
મેં જોયા કર્યાં
:: સોનેરી પાંદડાં!
ત્યાં પૌત્રની બૂમ આવી –
‘દાદા, ચાલો ડિનર કરવા....’
એક બાઉલમાં
વઘારેલી થોડી ખીચડી, જરીક ઘી
ને ચમચીએક મોળું દહીં લઈને
લાકડીના ટેકે
ધીમે ધીમે
આવી જઉં છું પાછો
::: મારી બારી પાસે....
ખીચડી ખાતાં ખાતાં
જોઉં છું
::  મેપલનાં પાંદડાંના રંગ –
::: આભના ઢાળ પરથી
::: ધીમે ધીમે ઊતરતી રાતમાં,
::: ભરતીની જેમ ઊમટતી
::::: પૂનમની ચાંદનીમાં...
ડિનર પછી
યાદ કરીને
સૂતાં પહેલાંની દવાઓ લઉં છું;
પછી
પથારીમાં
ડાબા પડખે
પડ્યા પડ્યા
ઊંઘવિહોણી કોરી આંખે
જોયા કરું છું
એકીટશે
બારી બહાર –
:::: ધવલ ચાંદનીમાં ચળકતાં
:::: મેપલનાં
:::::: દુધિયા-નારંગી પાંદડાં...
મેપલનાં
પાંદડાંના રંગ જોતાં જોતાં
ક્યારે
આવી ગઈ ઊંઘ
::: ખબર ન રહી.
રાતે
પેશાબ માટેય
ઊઠવું ન પડ્યું.
સવારે
જાગીને
જોઉં છું તો –
::: ઘર સામેનું
::: મેપલવૃક્ષ
::: નર્યું
::: હાડપિંજર!
::: ને
::: વૃક્ષ નીચે
::: સોનેરી પાંદડાંનો
:::: ઢગલો....
::: ઢગલામાં
::: હજીયે
::: જીવ સળવળ થતો હોય તેમ
:::: પવનમાં
:::: સળવળે
:::: સુક્કાં સોનેરી પાંદડાં...
ઊં...ડો
શ્વાસ લઉં છું,
ધીમેથી
બેઠો થઉં છું,
લાકડીના ટેકે
ધીમે ધીમે
પહોંચું છું વૉશરૂમ;
દર્પણમાં
નજ૨ પડે છે
તો–
::: મારાં
::: આંખ-કાન-નાક-મોં-આંગળીઓ-હાથ-પગ....
::: બધું
::: ફેરવાઈ ગયું છે
:::: મેપલનાં
::::   નારંગી-સોનેરી
::::: પાંદડાંમાં....


</poem>
</poem>