કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – પ્રિયકાન્ત મણિયાર/૨૫. વિહંગઃ સ્ટેશને: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|૨૫. વિહંગઃ સ્ટેશને| નલિન રાવળ}} <poem> ::::::::::::વળાંક લેતી, બહુ ચીસ પ...") |
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 3: | Line 3: | ||
{{Heading|૨૫. વિહંગઃ સ્ટેશને| નલિન રાવળ}} | {{Heading|૨૫. વિહંગઃ સ્ટેશને| નલિન રાવળ}} | ||
<poem> | <poem> | ||
::::::::::::વળાંક લેતી, બહુ ચીસ પાડતી | :::::::::::::વળાંક લેતી, બહુ ચીસ પાડતી | ||
પ્રવેશતી, વેગ પ્રચંડ વારતી. | :::::::::::::પ્રવેશતી, વેગ પ્રચંડ વારતી. | ||
ઉતારુઓ મેળવતી, વિછોડતી, | :::::::::::::ઉતારુઓ મેળવતી, વિછોડતી, | ||
ગાડી ઊભી જ્યાં પલવાર સ્ટેશને | :::::::::::::ગાડી ઊભી જ્યાં પલવાર સ્ટેશને | ||
કૈં માઈલોની મજલો વટાવી, | :::::::::::::કૈં માઈલોની મજલો વટાવી, | ||
હાંફ્યે જતું એન્જિન, શ્વાસ મૂકતાં, | :::::::::::::હાંફ્યે જતું એન્જિન, શ્વાસ મૂકતાં, | ||
હવા ગઈ દાબ થકી ચિરાઈ. | :::::::::::::હવા ગઈ દાબ થકી ચિરાઈ. | ||
એના અવાજે બહુ હારબંધ | :::::::::::::એના અવાજે બહુ હારબંધ | ||
વિહંગ બેઠાં સહુ એકસામટાં | :::::::::::::વિહંગ બેઠાં સહુ એકસામટાં | ||
લાંબા પડ્યા સ્ટેશન-છાપરેથી | :::::::::::::લાંબા પડ્યા સ્ટેશન-છાપરેથી | ||
એવાં ઊડ્યાં કે ભરપૂર વૃક્ષનાં | :::::::::::::એવાં ઊડ્યાં કે ભરપૂર વૃક્ષનાં | ||
ખરી પડ્યાં પર્ણ અકલ્પ્ય સામટાં. | :::::::::::::ખરી પડ્યાં પર્ણ અકલ્પ્ય સામટાં. | ||
હેઠો પડ્યો શ્વાસ, પરંતુ યંત્રનો | :::::::::::::હેઠો પડ્યો શ્વાસ, પરંતુ યંત્રનો | ||
ઘડીકમાં, એ જ વિહંગ સર્વ | :::::::::::::ઘડીકમાં, એ જ વિહંગ સર્વ | ||
પાછાં વિરામ્યાં સ્થળ એ જ શોધતાં. | :::::::::::::પાછાં વિરામ્યાં સ્થળ એ જ શોધતાં. | ||
જે વેગથી પર્ણ ખરી ગયેલાં | :::::::::::::જે વેગથી પર્ણ ખરી ગયેલાં | ||
ફૂટ્યાં ફરીથી સહુ ત્યાં જ પાછાં. | :::::::::::::ફૂટ્યાં ફરીથી સહુ ત્યાં જ પાછાં. | ||
{{Right|(આ નભ ઝૂક્યું, પૃ. ૬૩-૬૪)}} | {{Right|(આ નભ ઝૂક્યું, પૃ. ૬૩-૬૪)}} | ||
</poem> | </poem> | ||
Revision as of 07:24, 4 August 2021
૨૫. વિહંગઃ સ્ટેશને
નલિન રાવળ
વળાંક લેતી, બહુ ચીસ પાડતી
પ્રવેશતી, વેગ પ્રચંડ વારતી.
ઉતારુઓ મેળવતી, વિછોડતી,
ગાડી ઊભી જ્યાં પલવાર સ્ટેશને
કૈં માઈલોની મજલો વટાવી,
હાંફ્યે જતું એન્જિન, શ્વાસ મૂકતાં,
હવા ગઈ દાબ થકી ચિરાઈ.
એના અવાજે બહુ હારબંધ
વિહંગ બેઠાં સહુ એકસામટાં
લાંબા પડ્યા સ્ટેશન-છાપરેથી
એવાં ઊડ્યાં કે ભરપૂર વૃક્ષનાં
ખરી પડ્યાં પર્ણ અકલ્પ્ય સામટાં.
હેઠો પડ્યો શ્વાસ, પરંતુ યંત્રનો
ઘડીકમાં, એ જ વિહંગ સર્વ
પાછાં વિરામ્યાં સ્થળ એ જ શોધતાં.
જે વેગથી પર્ણ ખરી ગયેલાં
ફૂટ્યાં ફરીથી સહુ ત્યાં જ પાછાં.
(આ નભ ઝૂક્યું, પૃ. ૬૩-૬૪)