યાત્રા/અંગુલિ હે!: Difference between revisions
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|અંગુલિ હે!| }} <poem> રચી રહો અંજલિ, અંગુલી હે! શીખો હવે આજ લગી ન શીખ્યું તે; ધરી લિયે પધદલેનું માર્દવ, રચી રહો સંપુટ કા અનન્ય. હે અંગુલી! કર્મ કર્યા ઘણાં ઘણાં: માટી ભરી માં મહી શૈશવે ન...") |
No edit summary |
||
| Line 5: | Line 5: | ||
રચી રહો અંજલિ, અંગુલી હે! | રચી રહો અંજલિ, અંગુલી હે! | ||
શીખો હવે આજ લગી ન શીખ્યું તે; | શીખો હવે આજ લગી ન શીખ્યું તે; | ||
ધરી | ધરી લિયો પદ્મદલોનું માર્દવ, | ||
રચી રહો સંપુટ | રચી રહો સંપુટ કો અનન્ય. | ||
હે અંગુલી! કર્મ | હે અંગુલી ! કર્મ કર્યાં ઘણાં ઘણાં: | ||
માટી ભરી | માટી ભરી મોં મહીં શૈશવે ને, | ||
કૈશોર્યમાં એ ક્રીડનમાં ગુંથાઈ ગૈ, | |||
યુવા વિષે વજ્જર બંધ થૈ લડી | યુવા વિષે વજ્જર બંધ થૈ લડી | ||
કુશ્તી ઘણી, કે પ્રિયના કરે સરી | કુશ્તી ઘણી, કે પ્રિયના કરે સરી | ||
કુમાશ ધારી બિસતંતુ જેવી. | કુમાશ ધારી બિસતંતુ જેવી. | ||
કે અંગુલી, | કે અંગુલી, તેં કરજોડ કૈં કરી, | ||
જેકાર ઝીલ્યા, અરપ્યા વળી ઘણા, | જેકાર ઝીલ્યા, અરપ્યા વળી ઘણા, | ||
તું આશિષાર્થે થઈ છત્ર શી રહી, | તું આશિષાર્થે થઈ છત્ર શી રહી, | ||
| Line 23: | Line 23: | ||
રે આ બધું આમ કર્યું કર્યું છતાં | રે આ બધું આમ કર્યું કર્યું છતાં | ||
બાકી હજી બાવન બ્હારનું બધું; | બાકી હજી બાવન બ્હારનું બધું; | ||
ક્હે, તાહરાં અગ્ર થકી સ્રવ્યું કદી | |||
સંજીવની અર્પતું ઈશ – અમ્રત? | સંજીવની અર્પતું ઈશ – અમ્રત? | ||
હે અંગ મારા! | |||
તારાં દશે અગ્ર થકી શરીરની | |||
ચૈતન્યધારા દશજિહ્વ વહ્નિ શી | |||
સ્ફુરે, વહે. એ વિખરાઈ જાતી | |||
જ્વાલાવલી સંપુટમાં તું બાંધી લે. | |||
બંધાયલી એ દૃઢ જ્યોત બાળશે | |||
તારા અહંનાં વન, ને અગમ્યમાં | |||
આરોહવા ક્ષેપનટોચ એ થશે. | |||
બિડાયલાં આ દશ બિન્દુની પ્રભા | |||
ઉઘાડશે દ્વાર ઋતો અનંતનાં– | |||
ને સંપુટે એ નભચારી દિવ્યતા | |||
લેઈ બધાં અમ્રત ઊર્ધ્વ લોકનાં | |||
આવી રચંશે નિજ નીડ ઉન્નત. | |||
{{Right|એપ્રિલ, ૧૯૪૫}} | |||
</poem> | </poem> | ||
| Line 30: | Line 49: | ||
{{HeaderNav2 | {{HeaderNav2 | ||
|previous = પ્રતિપદા | |previous = પ્રતિપદા | ||
|next = | |next = વસો ઊંચે | ||
}} | }} | ||
Revision as of 16:10, 8 May 2023
રચી રહો અંજલિ, અંગુલી હે!
શીખો હવે આજ લગી ન શીખ્યું તે;
ધરી લિયો પદ્મદલોનું માર્દવ,
રચી રહો સંપુટ કો અનન્ય.
હે અંગુલી ! કર્મ કર્યાં ઘણાં ઘણાં:
માટી ભરી મોં મહીં શૈશવે ને,
કૈશોર્યમાં એ ક્રીડનમાં ગુંથાઈ ગૈ,
યુવા વિષે વજ્જર બંધ થૈ લડી
કુશ્તી ઘણી, કે પ્રિયના કરે સરી
કુમાશ ધારી બિસતંતુ જેવી.
કે અંગુલી, તેં કરજોડ કૈં કરી,
જેકાર ઝીલ્યા, અરપ્યા વળી ઘણા,
તું આશિષાર્થે થઈ છત્ર શી રહી,
અને કદી ભોળપભાવથી ઘણી
અબૂઝ માળા જપતી ય તું રહી.
રે આ બધું આમ કર્યું કર્યું છતાં
બાકી હજી બાવન બ્હારનું બધું;
ક્હે, તાહરાં અગ્ર થકી સ્રવ્યું કદી
સંજીવની અર્પતું ઈશ – અમ્રત?
હે અંગ મારા!
તારાં દશે અગ્ર થકી શરીરની
ચૈતન્યધારા દશજિહ્વ વહ્નિ શી
સ્ફુરે, વહે. એ વિખરાઈ જાતી
જ્વાલાવલી સંપુટમાં તું બાંધી લે.
બંધાયલી એ દૃઢ જ્યોત બાળશે
તારા અહંનાં વન, ને અગમ્યમાં
આરોહવા ક્ષેપનટોચ એ થશે.
બિડાયલાં આ દશ બિન્દુની પ્રભા
ઉઘાડશે દ્વાર ઋતો અનંતનાં–
ને સંપુટે એ નભચારી દિવ્યતા
લેઈ બધાં અમ્રત ઊર્ધ્વ લોકનાં
આવી રચંશે નિજ નીડ ઉન્નત.
એપ્રિલ, ૧૯૪૫