અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી/પૂજારી: Difference between revisions
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
KhyatiJoshi (talk | contribs) No edit summary |
||
Line 47: | Line 47: | ||
{{Right|(કોડિયાં, પૃ. ૪૨-૪૪)}} | {{Right|(કોડિયાં, પૃ. ૪૨-૪૪)}} | ||
</poem> | </poem> | ||
{{HeaderNav2 | |||
|previous = આજ મારો અપરાધ છે, રાજા! | |||
|next = શુક્ર | |||
}} |
Latest revision as of 15:22, 20 October 2021
કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી
ઘંટના નાદે કાન ફૂટે મારા,
ધૂપથી શ્વાસ રૂંધાય;
ફૂલમાળા દૂર રાખ પૂજારી,
અંગ મારું અભડાય :
ન નૈવેદ્ય તારું આ!
પૂજારી પાછો જા!
મંદિરના આ ભવ્ય મહાલો
બંધન થાય મને;
ઓ રે, પૂજારી! તોડ દીવાલો,
પાષાણ કેમ ગમે?
ન પ્રેમનું ચિહ્ન આ!
પૂજારી પાછો જા!
એરણ સાથ અફાળે હથોડા
ઘંટ તણો ઘડનાર;
દિન કે રાત ન નીંદર લેતો :
(ને) નૈવેદ્ય તું ધરનાર?
ખરી તો એની પૂજા!
પૂજારી પાછો જા!
દ્વાર આ સાંકડાં કોણ પ્રવેશે?
બ્હાર ખડી જનતા;
સ્વાર્થ તણું આ મંદિર બાંધ્યું,
પ્રેમ નહિ, પથરા :
ઓ તું જોને જરા!
પૂજારી પાછો જા!
માળી કરે ફૂલ-મ્હેકતી વાડી
ફૂલને તું અડ કાં?
ફૂલ ધરે તું : સહવાં એને
ટાઢ અને તડકા!
એ તે પાપ કે પૂજા?
પૂજારી પાછો જા!
ઓ રે, પૂજારી! આ મંદિર કાજે
મજૂર વ્હે પથરા :
લોહીનું પાણી તો થાય એનું
ને નામ ખાટે નવરા!
અરે તું ના શરમા?
પૂજારી પાછો જા!
ખેડૂતને અંગ માટી ભરાતી
અર્ઘ્ય ભર્યો નખમાં;
ધૂપ ધર્યો પરસેવો ઉતારી
ઘંટ બજે ઘણમાં :
પૂજારી સાચો આ!
પૂજારી પાછો જા!
(કોડિયાં, પૃ. ૪૨-૪૪)