ચિત્રકૂટના ઘાટ પર/રુક્મણિ, રુક્મણિ, શાદી કે બાદ ક્યા ક્યા હુઆ?: Difference between revisions

એકાએક દૃશ્ય બદલાય છે. સુંદર ભાનુપુરમાં સૂર્યોદય થતો બતાવ્યો છે. આદર્શ ગામની જેવી તમારી કલ્પના હોય એવું એ ગામ, ગામની પર્વતીય ભૂમિકા અને પ્રકૃતિ, ઊડતાં પંખીઓ કે જળમાં તરતાં બતકો, મોલથી લચેલ ખેતર અને ત્યાં સૌની વચ્ચે દેખાય એક કિશોરી – નાચતી-કૂદતી ગીત ગાતી. એ કિશોરી એ જ આપણી રોજા. એ ગાય છે :

દિગ્દર્શકે આ ગીતની સાથે અનેક મનમોહક દૃશ્યોના શોટ્સ ગૂંથી દીધા છે. એક સુંદર શોટ – આ કિશોરી પોતાની ઓઢણી પવનમાં વહાવી દેતી જ્યારે પંક્તિ ગણગણે છે – “બાદલોં કી મેં ઓઢૂં ચુનરિયા” ગાય છે ત્યારે પ્રેક્ષક પાસે ‘વાહ’ બોલાવી દે.

આ ગીતની પશ્ચાતભૂમાં ગામની પ્રૌઢાઓનું અજબ સમૂહનૃત્ય છે. એમ કહી શકાય કે, પ્રૌઢાઓની પણ આ ફિલ્મમાં મહત્ત્વની ભૂમિકા છે. આ ગીતમાં જેમ લગ્નનાં ફટાણાંમાં હોય તેમ અનેક ‘ઈરોટિક’ – શૃંગાર – પ્રણય – મુદ્રાઓ છે. ગ્રામીણ પાત્રો અને પરિવેશ સાથે આ ગીત સાથે પ્રૌઢ દંપતીઓને પણ પોતાની શાદીની યાદ અપાવે તેવા શોટ્સ વિનોદવૃત્તિ સાથે લીધા છે.

આ બધું ખરું, પણ રોજા જાણે દૂર રહે છે પતિથી. એક વાર ભાગવા જાય છે, પતિના હાથમાં બ્લાઉઝનો પાછલો ભાગ આવે છે અને ખેંચાતાં ચિરાઈ જાય છે. દિગ્દર્શકની કલા આવાં સાંકેતિક દૃશ્યોમાં અપૂર્વ રીતે પ્રકટ થાય છે. પતિ કહે છે?{{Poem2Close}}

“એસ ઓ આર આર વાય.” પછી કહે છે: “મૈં બૂરા ભી હૂઁ તો બહુત નહીં, થોડા અચ્છા ભી તો હૂઁ. મૈં ભોલાભાલા હૂઁ.”</poem>

{{Poem2Open}}ઋષિકુમારને પુસ્તકો પ્રિય છે, સંશોધનપ્રિય છે, કમ્પ્યુટર પ્રિય છે અને હવે રોજા પણ. એ રોજાને પોતાના ચીફ પાસે સિક્યોરીટી સર્ટિફિકેટ માટે લઈ જાય છે. ચીફ ચંદ્રમોહન સંરક્ષણ સાથે જોડાયેલા છે અને તેમનો આ પ્રિય શિષ્ય પણ. ચીફ નવદંપતીનું સ્વાગત કરે છે. ચૂપ રહેતી રોજા ચીફ ચંદ્રમોહનના હેતાળ સ્વભાવથી એકદમ ખૂલે છે. ચીફ કહે છે : “કાશ્મીર જાકર મૈં આઊંગા, તબ તુમ્હારે હાથ કે બને લડ્ડુ ખાઊંગા.” રોજા કહે છે કે, “ત્યાં સુધી તો હું નહીં હોઉં. સોમવારે જ મારે ગામ જતી રહીશ. અહીં મને ગમતું નથી.”