મનીષા જોષીની કવિતા: Difference between revisions

Jump to navigation Jump to search
No edit summary
No edit summary
Line 1,387: Line 1,387:
રાહ જોઈ રહી છું,  
રાહ જોઈ રહી છું,  
ધરતીકંપના એક હળવા આંચકાની.
ધરતીકંપના એક હળવા આંચકાની.
</poem>
== ૪૫. ‘નોબલ મીટ હોમ’ ==
<poem>
મને કોઈ જ રસ નથી, વી.ટી.થી થાણા
અને થાણાથી વી.ટી. આવ-જા કરતી
આ ટ્રેનમાં કે કરડા ચહેરા અને કર્કશ અવાજવાળી
ફૂલ-ગજરા વેચતી આ મરાઠી બાઈમાં.
કુર્લા સ્ટેશને ગાડી ઊભે છે.
મુસ્લિમ સ્ત્રીઓ લેડીઝ કંપાર્ટમેન્ટમાં આવીને
બુરખો કાઢી નાખે છે અને હું એમને
સજાતીય નજરે તાકી રહું છું.
આખુંયે કુર્લા દેખાય છે મને એ ચહેરામાં.
ત્યાંનું, ‘નોબલ મીટ હોમ’,
ઑફ-વ્હાઈટ કલરની મરઘીઓ,
હાફ-ફ્રાઈડ ઑમલેટ,
લીલા રંગના ડીસ્ટેમ્પરવાળી મસ્જિદ,
ચાદર ચડાવવા આવેલી
મહેંદી કરેલા કેસરી વાળવાળી એક પ્રૌઢ સ્ત્રી,
નિકાહ કુબૂલ કરાવતા હાજીઓ,
સૂફી ઑલિયાઓ,
ધગધગતા દેવતા પર દોડી જતાં બાળકો,
પોતાના શરીર પર કોરડા ઝીલતો
એક વ્યભિચારી, તથા
ઈમામ-હુસેનની તરસ છીપાવતાં
શરબતનાં છલકતાં પીપ.
</poem>
== ૪૬. શિયાળો ==
<poem>
મારે મન શિયાળો એટલે
કચ્છના અમારા ગામનું એ ખેતર.
ખેડૂત ખેતરમાં ચાસ પાડીને જતો રહે એ પછી
આખી રાત એ ચાસમાં પ્રસરતી ઠંડી
જાણે આજીવન ઘર કરી ગઈ છે
મારા શરીરમાં.
શિયાળામાં તદ્દન ઉપેક્ષિત રહેતું એ ખેતર
ક્યારેય મારા મનથી દૂર નથી થયું.
વૃક્ષોનાં પાંદડાં પર જમા થતી ધૂળ,
ફળોની તરડાઈ રહેલી ત્વચા,
ખેતરના વહેળામાંથી વહેતા
ઠંડા પાણીનો ત્રુટક-ત્રુટક અવાજ,
હાથ ન અડી શકાય તેવા ઠંડાગાર
લોખંડનાં ખેતીનાં ઓજાર
અને મજૂરણ બાઈના કાન સોંસરવો નીકળી જતો
સીમનો સુસવાટા મારતો પવન.
ઠંડીનું એક લખલખું ફરી વળે
બળદના શરીરમાં પણ
અને હું જોઈ રહેતી એ કંપારી.
મને સૌથી પરિચિત અને સૌથી આત્મીય
કોઈ સ્થળ હોય તો એ તે ખેતર.
એ ખેતરની જગ્યાએ હવે કદાચ
બંધાઈ ગયાં હશે અનેક હૂંફાળાં ઘર
પણ મારા મનના એક ખૂણે,
હજી આજે પણ હું ધ્રૂજી રહી છું ટાઢથી.
એ ખેતરમાં હું રોજ સળગાવું છું એક તાપણું.
તાપણું ઠરી જાય છે, મોડી રાત્રે
અને રોજ સવારે ઊઠીને
હું ભેગી કરતી હોઉં છું તેની રાખ.
</poem>
</poem>
Retrieved from "https://wiki.ekatrafoundation.org/wiki/મનીષા_જોષીની_કવિતા"