કાવ્ય-આચમન શ્રેણી - પ્રહ્લાદ પારેખ/૪.વીજળી: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|૪.વીજળી|}} <poem> સમુદ્ર નિજ છાલકે નભ તણા દીવા હોલવે, અને સકલ અભ્...") |
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 1: | Line 1: | ||
{{SetTitle}} | {{SetTitle}} | ||
{{Heading|૪.વીજળી|}} | {{Heading|૪.વીજળી|પ્રહ્લાદ પારેખ}} | ||
<poem> | <poem> | ||
| Line 7: | Line 7: | ||
સવેગ ધસતો બધે પવન ઝાડવાં ધ્રૂજવે; | સવેગ ધસતો બધે પવન ઝાડવાં ધ્રૂજવે; | ||
જયી તિમિર થાય શું ? પ્રલય આજ શું ઘૂઘવે ? | જયી તિમિર થાય શું ? પ્રલય આજ શું ઘૂઘવે ? | ||
સચિંત ઘરમાં સહુ જન લપાઈને બેસિયાં, | સચિંત ઘરમાં સહુ જન લપાઈને બેસિયાં, | ||
ભયે અચલ થૈ પડ્યાં સકલ પંખીડાં ઝાડવે; | ભયે અચલ થૈ પડ્યાં સકલ પંખીડાં ઝાડવે; | ||
‘પ્રકાશ કહીં ?’ – ઊઠતી તિમિરની મૂંગી મશ્કરી; | ‘પ્રકાશ કહીં ?’ – ઊઠતી તિમિરની મૂંગી મશ્કરી; | ||
પ્રગાઢ નિજ બાથમાં જગતને લિયે આવરી. | પ્રગાઢ નિજ બાથમાં જગતને લિયે આવરી. | ||
અનુત્તર કરી દઈ, તિમિર, સર્વને, ઘૂમતું; | અનુત્તર કરી દઈ, તિમિર, સર્વને, ઘૂમતું; | ||
અને નયનથી બધાં, નજર-તેજને ચૂસતું. | અને નયનથી બધાં, નજર-તેજને ચૂસતું. | ||
વિરાટ રૂપ ત્યાં ઊભું તિમિરનું; અને માનવી | વિરાટ રૂપ ત્યાં ઊભું તિમિરનું; અને માનવી | ||
ઊભો બિનસહાય, – આશ નવ, – તેજહીણો થઈ. | ઊભો બિનસહાય, – આશ નવ, – તેજહીણો થઈ. | ||
પ્રચંડ તહીં ઊઠતો તિમિર – ભીતરે નાદ કો; | પ્રચંડ તહીં ઊઠતો તિમિર – ભીતરે નાદ કો; | ||
ચિરાય નભ નાદથી, ધરણી-અંગ ધ્રૂજી ઊઠે : | ચિરાય નભ નાદથી, ધરણી-અંગ ધ્રૂજી ઊઠે : | ||
| Line 24: | Line 27: | ||
<br> | <br> | ||
{{HeaderNav2 | {{HeaderNav2 | ||
|previous = | |previous = ૩.ઘેરૈયા | ||
|next = | |next = ૫.અમારી મહેફિલો | ||
}} | }} | ||
Latest revision as of 08:28, 24 June 2022
૪.વીજળી
પ્રહ્લાદ પારેખ
સમુદ્ર નિજ છાલકે નભ તણા દીવા હોલવે,
અને સકલ અભ્રજૂથ ઉર આભનું આવરે;
સવેગ ધસતો બધે પવન ઝાડવાં ધ્રૂજવે;
જયી તિમિર થાય શું ? પ્રલય આજ શું ઘૂઘવે ?
સચિંત ઘરમાં સહુ જન લપાઈને બેસિયાં,
ભયે અચલ થૈ પડ્યાં સકલ પંખીડાં ઝાડવે;
‘પ્રકાશ કહીં ?’ – ઊઠતી તિમિરની મૂંગી મશ્કરી;
પ્રગાઢ નિજ બાથમાં જગતને લિયે આવરી.
અનુત્તર કરી દઈ, તિમિર, સર્વને, ઘૂમતું;
અને નયનથી બધાં, નજર-તેજને ચૂસતું.
વિરાટ રૂપ ત્યાં ઊભું તિમિરનું; અને માનવી
ઊભો બિનસહાય, – આશ નવ, – તેજહીણો થઈ.
પ્રચંડ તહીં ઊઠતો તિમિર – ભીતરે નાદ કો;
ચિરાય નભ નાદથી, ધરણી-અંગ ધ્રૂજી ઊઠે :
સહુ જનપદે, વને, જલતરંગની ઉપરે,
પ્રકાશ નિજ, વીજળી, નિજ જવાબ શો પાથરે !
(બારી બહાર, પૃ. ૫૫)