સોરઠિયા દુહા/147: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
MeghaBhavsar (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|147|}} <poem> થંભા થડકે મેડી હસે, ખેલણ લાગી ખાટ; સો સજણાં ભલ આવિયાં...") |
MeghaBhavsar (talk | contribs) No edit summary |
||
| Line 8: | Line 8: | ||
</poem> | </poem> | ||
પરગામથી પિયુ ઘેર પાછા ફરે છે ત્યારે એની વાટ જોતી બેઠેલી સ્ત્રીનું સુખ ક્યાંય સમાતું નથી અને સ્વામીની સ્વાગત-ઘેલછામાં જાણે કે ઘરના થાંભલા આનંદથી ડોલી રહ્યા હોય, ઘર આખું હર્ષથી ખિખિયાટા કરી રહ્યું હોય અને ખાટલો પણ ઉમંગથી ગેલ કરવા મંડી પડ્યો હોય એવું એને લાગે છે. | પરગામથી પિયુ ઘેર પાછા ફરે છે ત્યારે એની વાટ જોતી બેઠેલી સ્ત્રીનું સુખ ક્યાંય સમાતું નથી અને સ્વામીની સ્વાગત-ઘેલછામાં જાણે કે ઘરના થાંભલા આનંદથી ડોલી રહ્યા હોય, ઘર આખું હર્ષથી ખિખિયાટા કરી રહ્યું હોય અને ખાટલો પણ ઉમંગથી ગેલ કરવા મંડી પડ્યો હોય એવું એને લાગે છે. | ||
<br> | |||
{{HeaderNav2 | |||
|previous = 146 | |||
|next = 148 | |||
}} | |||
Latest revision as of 07:14, 5 July 2022
147
થંભા થડકે મેડી હસે, ખેલણ લાગી ખાટ;
સો સજણાં ભલ આવિયાં, જેની જોતાં વાટ.
પરગામથી પિયુ ઘેર પાછા ફરે છે ત્યારે એની વાટ જોતી બેઠેલી સ્ત્રીનું સુખ ક્યાંય સમાતું નથી અને સ્વામીની સ્વાગત-ઘેલછામાં જાણે કે ઘરના થાંભલા આનંદથી ડોલી રહ્યા હોય, ઘર આખું હર્ષથી ખિખિયાટા કરી રહ્યું હોય અને ખાટલો પણ ઉમંગથી ગેલ કરવા મંડી પડ્યો હોય એવું એને લાગે છે.