સમગ્ર અરધી સદીની વાચનયાત્રા/રમણલાલ સોની/સિંહની પરોણાગત: Difference between revisions

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
(Created page with "<poem> રીંછએકલુંફરવાચાલ્યું, હાથમાંલીધીસોટી; સામેરાણાસિંહમળ્યારે, આ...")
 
No edit summary
 
Line 1: Line 1:
<poem>
<poem>
રીંછએકલુંફરવાચાલ્યું, હાથમાંલીધીસોટી;
 
સામેરાણાસિંહમળ્યારે, આફતઆવીમોટી.
 
ઝૂકીઝૂકીભરીસલામો, બોલ્યુંમીઠાંવેણ :
રીંછ એકલું ફરવા ચાલ્યું, હાથમાં લીધી સોટી;
“મારેઘેરપધારો, રાણા! રાખોમારુંકહેણ.
સામે રાણા સિંહ મળ્યા રે, આફત આવી મોટી.
હાડચામડાંબહુબહુચૂંથ્યાં, ચાખોજીમધમીઠું;
 
નોતરુંદેવાખોળુંતમને, આજેમુખડુંદીઠું!”
ઝૂકી ઝૂકી ભરી સલામો, બોલ્યું મીઠાં વેણ :
રીંછજાયછેઆગળ, એનાપગધબધબ,
“મારે ઘેર પધારો, રાણા! રાખો મારું કહેણ.
સિંહજાયછેપાછળ, એનીજીભલબલબ.
 
“ઘરઆમારું, જમોસુખેથી, મધનીલૂમેલૂમ.”
હાડચામડાં બહુ બહુ ચૂંથ્યાં, ચાખોજી મધ મીઠું;
ખાવાજાતાંરાણાજીએપાડીબૂમેબૂમ!
નોતરું દેવા ખોળું તમને, આજે મુખડું દીઠું!”
મધપૂડાનુંવનહતુંએ, નહીંમાખોનોપાર;
 
બટકુંપૂડોખાવાજાતાંવળગીલારોલાર!
રીંછ જાય છે આગળ, એના પગ ધબધબ,
આંખે, મોઢે, જીભે, હોઠેડંખઘણેરાલાગ્યા;
સિંહ જાય છે પાછળ, એની જીભ લબલબ.
“ખાધોબાપરે!” કરતાંત્યાંથીવનરાજાતોભાગ્યા.
 
રીંછએકલુંફરવાચાલ્યું, હાથમાંલીધીસોટી;
“ઘર આ મારું, જમો સુખેથી, મધની લૂમેલૂમ.”
સામેરાણાસિંહમળ્યા’તા, આફતટાળીમોટી!
ખાવા જાતાં રાણાજીએ પાડી બૂમેબૂમ!
 
મધપૂડાનું વન હતું એ, નહીં માખોનો પાર;
બટકું પૂડો ખાવા જાતાં વળગી લારોલાર!
 
આંખે, મોઢે, જીભે, હોઠે ડંખ ઘણેરા લાગ્યા;
“ખાધો બાપ રે!” કરતાં ત્યાંથી વનરાજા તો ભાગ્યા.
 
રીંછ એકલું ફરવા ચાલ્યું, હાથમાં લીધી સોટી;
સામે રાણા સિંહ મળ્યા’તા, આફત ટાળી મોટી!
 
</poem>
</poem>

Latest revision as of 09:15, 27 September 2022



રીંછ એકલું ફરવા ચાલ્યું, હાથમાં લીધી સોટી;
સામે રાણા સિંહ મળ્યા રે, આફત આવી મોટી.

ઝૂકી ઝૂકી ભરી સલામો, બોલ્યું મીઠાં વેણ :
“મારે ઘેર પધારો, રાણા! રાખો મારું કહેણ.

હાડચામડાં બહુ બહુ ચૂંથ્યાં, ચાખોજી મધ મીઠું;
નોતરું દેવા ખોળું તમને, આજે મુખડું દીઠું!”

રીંછ જાય છે આગળ, એના પગ ધબધબ,
સિંહ જાય છે પાછળ, એની જીભ લબલબ.

“ઘર આ મારું, જમો સુખેથી, મધની લૂમેલૂમ.”
ખાવા જાતાં રાણાજીએ પાડી બૂમેબૂમ!

મધપૂડાનું વન હતું એ, નહીં માખોનો પાર;
બટકું પૂડો ખાવા જાતાં વળગી લારોલાર!

આંખે, મોઢે, જીભે, હોઠે ડંખ ઘણેરા લાગ્યા;
“ખાધો બાપ રે!” કરતાં ત્યાંથી વનરાજા તો ભાગ્યા.

રીંછ એકલું ફરવા ચાલ્યું, હાથમાં લીધી સોટી;
સામે રાણા સિંહ મળ્યા’તા, આફત ટાળી મોટી!