કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – માધવ રામાનુજ/૩૦. ‘આપણું’ ગીત

૩૦. ‘આપણું’ ગીત

                   આપણે તો ભૈ રમતારામ!
          વાયરો આવે-જાય એણે ક્યાંય બાંધ્યાં ન હોય ગામ...

વાદળ કેવું વરહે, કેવું ભીંજવે!
એવું ઊગતા દિ’નું વ્હાલ!
આછેરો આવકાર મળે, બે નેણ ઢળે —
                   બસ, એટલામાં તો છલકી થાઈં ન્યાલ!
મારગે મળ્યું જણ ઘડીભર અટકે, રાજી થાય
                   ને પૂછે — કઈ પા રેવાં રામ?
વાયરો આવે-જાય, એણે ક્યાંય બાંધ્યાં ન હોય ગામ.

ઓઢવાને હોય આભ, ઉશીકાં હોય શેઢાનાં,
                    પાથરેલી હોય રાત;
સમણાંના શણગાર સજીને ઊંઘ આવે ને
                    પાંખડીઓ-શા પોપચે આવે મલકાતું પરભાત,
ઝાકળમાં ખંખોળિયું ખૈ ને હાલતા થાઈં, પૂછતા નવાં નામ…
                             આપણે તો ભૈ રમતારામ!

૧૯૭૦

(અંતરનું એકાંત, પૃ. ૧૨૩)