યાત્રા/અનુ દીકરી

અનુ દીકરી

હજી ય સંભળાય છે મધુર સાદ તારો બધે,
અનૂ, દીકરી, મીઠી, મુગ્ધ શિશુ, બેટી, વ્હાલામુઈ!
હજી ય નયનો સમક્ષ પગ નાચી એવું રહે,
હજી ય નયને તુફાન ઉમટે જ એવું વળી.

અને કુસુમના કુણા દલ સમું સ્ફુરે ગુંજન,
હજી ય મધુ મૂર્તિ તારી ચહુ મેર મ્હાલી રહે,
રમાડતી કરાંગુલિ થકી પ્રલંબ કેશાવલી,
કિશોરવય નર્તતી પટ ધરા તણે મૂર્ત શું!

તને અહ કહું જ શું! કહું શું? શું? શું? ક્‌હે ક્‌હે હવે!
મુંઝાઈ જઉં છું, અને તડતડાટ બેચાર આ
લગાવી ટપલી દઉં છું અહીં પાસ બેઠેલીને.

અહો પણ હસી ઉઠે અસલ જેવું જેવું જ તું,
અને યદિ હસે ન તો પછી અનૂ તું શાની કહે?

ફેબ્રુઆરી, ૧૯૪૦