કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – મરીઝ/લાગણી ગઈ: Difference between revisions
Jump to navigation
Jump to search
(+1) |
(+1) |
||
Line 4: | Line 4: | ||
એની ઉપર હતી જે પ્રથમ લાગણી ગઈ, | એની ઉપર હતી જે પ્રથમ લાગણી ગઈ, | ||
સારું થયું એ વાત ન એના સુધી ગઈ. | સારું થયું એ વાત ન એના સુધી ગઈ. | ||
તારા મિલનના પૂરતું હતું મઝહબી વલણ, | તારા મિલનના પૂરતું હતું મઝહબી વલણ, | ||
તું ના મળી, દુઆઓ ગઈ, બંદગી ગઈ. | તું ના મળી, દુઆઓ ગઈ, બંદગી ગઈ. | ||
ત્યાંથી ફકત પસાર થવાનું રહી ગયું, | ત્યાંથી ફકત પસાર થવાનું રહી ગયું, | ||
એ ઘર ગયું, એ રાહ ગયો, એ ગલી ગઈ. | એ ઘર ગયું, એ રાહ ગયો, એ ગલી ગઈ. | ||
બીજી તરફથી કંઈક હજી માગવાનું છે, | બીજી તરફથી કંઈક હજી માગવાનું છે, | ||
તેથી તો દિલની વાત દુઆમાં નથી ગઈ. | તેથી તો દિલની વાત દુઆમાં નથી ગઈ. | ||
કિસ્સો શરૂ થયો’તો ફક્ત તારા નામથી, | કિસ્સો શરૂ થયો’તો ફક્ત તારા નામથી, | ||
આગળ જતાં એ વાત અમારી બની ગઈ. | આગળ જતાં એ વાત અમારી બની ગઈ. | ||
‘હા’ જ્યાં સુધી હતી તો હતી આપણા સુધી, | ‘હા’ જ્યાં સુધી હતી તો હતી આપણા સુધી, | ||
પણ ‘ના’ની વાત કેમ બધે વિસ્તરી ગઈ? | પણ ‘ના’ની વાત કેમ બધે વિસ્તરી ગઈ? | ||
અમને હવે ન પૂછો હવે અમને યાદ ક્યાં? | અમને હવે ન પૂછો હવે અમને યાદ ક્યાં? | ||
ક્યાં ક્યાં અમારી લાગણી કેવી દુઃખી ગઈ! | ક્યાં ક્યાં અમારી લાગણી કેવી દુઃખી ગઈ! | ||
વર્ષો વીતી ગયા હો ભલે ઇન્તિઝારમાં, | વર્ષો વીતી ગયા હો ભલે ઇન્તિઝારમાં, | ||
આવ્યા તમે તો લાગ્યું ઘડી બે ઘડી ગઈ. | આવ્યા તમે તો લાગ્યું ઘડી બે ઘડી ગઈ. | ||
આશાનો એમાં વાંક નથી માનજો ‘મરીઝ’, | આશાનો એમાં વાંક નથી માનજો ‘મરીઝ’, | ||
એ કલ્પના હતી જે નિરાશા બની ગઈ. | એ કલ્પના હતી જે નિરાશા બની ગઈ. |
Latest revision as of 12:05, 15 October 2024
૧૬. લાગણી ગઈ
એની ઉપર હતી જે પ્રથમ લાગણી ગઈ,
સારું થયું એ વાત ન એના સુધી ગઈ.
તારા મિલનના પૂરતું હતું મઝહબી વલણ,
તું ના મળી, દુઆઓ ગઈ, બંદગી ગઈ.
ત્યાંથી ફકત પસાર થવાનું રહી ગયું,
એ ઘર ગયું, એ રાહ ગયો, એ ગલી ગઈ.
બીજી તરફથી કંઈક હજી માગવાનું છે,
તેથી તો દિલની વાત દુઆમાં નથી ગઈ.
કિસ્સો શરૂ થયો’તો ફક્ત તારા નામથી,
આગળ જતાં એ વાત અમારી બની ગઈ.
‘હા’ જ્યાં સુધી હતી તો હતી આપણા સુધી,
પણ ‘ના’ની વાત કેમ બધે વિસ્તરી ગઈ?
અમને હવે ન પૂછો હવે અમને યાદ ક્યાં?
ક્યાં ક્યાં અમારી લાગણી કેવી દુઃખી ગઈ!
વર્ષો વીતી ગયા હો ભલે ઇન્તિઝારમાં,
આવ્યા તમે તો લાગ્યું ઘડી બે ઘડી ગઈ.
આશાનો એમાં વાંક નથી માનજો ‘મરીઝ’,
એ કલ્પના હતી જે નિરાશા બની ગઈ.
(આગમન, પૃ. ૩૯)