કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – સુરેશ દલાલ/રાતરાણી ને સૂરજમુખી

૧૪. રાતરાણી ને સૂરજમુખી

રાતરાણીએ મીંચ્યાં લોચન : સૂરજમુખીએ ખોલ્યાં :
સૌરભભીનો સૂર લઈને વનપંખીઓ બોલ્યાં!

⁠કાજળનો દૂર કરી કામળો
⁠જાગી ઊઠ્યા પ્હાડ;
⁠પડછાયા થઈ પોઢ્યાં'તાં એ
⁠પ્રકટી ઊઠ્યાં ઝાડ.
શમણાંનાં આ બુંદબુંદને પાંદડીઓએ ઢોળ્યાં :
રાતરાણીએ મીંચ્યાં લોચન : સૂરજમુખીએ ખોલ્યાં!

⁠અંધકારનો દરિયો ડૂબ્યો
⁠કિરણ કિરણના કાંટા;
⁠દરિયારણને કાંઠે શમણાં
⁠વમળ વિષે અટવાતાં.
આંસુ ને સ્મિતના સરવરમાં નયનકમળ આ કોળ્યાં :
રાતરાણીએ મીંચ્યાં લોચન : સૂરજમુખીએ ખોલ્યાં!

૧૯૬૫⁠(કાવ્યસૃષ્ટિ, પૃ. ૬૦)