અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/નલિન રાવળ/સખ્ય

સખ્ય

નલિન રાવળ

મળીગયાંટ્રેનમહીંઅચિંત
અમેપ્રવાસીઅણજાણએવાં
એ
બારીનીબ્હારનીરખીરહી’તી
છટાભરીખાલીરહી’તીચાંદની
ને
હુંયએનામુખપેછવાયલી
નીરખીરહ્યો’તોરમણીયરાગિણી
ત્યાં
સદ્યકેવીઘૂમવીગ્રીવાને
વ્હેતુંમૂકીએનમનીયહાસ્ય
સાશ્ચર્યનેત્રેનીરખીકહે :
એ… ઓજાય.
કિલકારતીકૂંજડીઓનીહાર…
એ
વાતવીત્યેવર્ષોવહીગયાં
એક્યાં?
હુંક્યાં?
છતાંયઆજે
રમણીયરાત્રે
નિહાળતોઅંતર-આભઊંડે
છવાયલીમંજુલચાંદનીમાં
કિલકારતીજાય
ઓ… જાય…
કિલકારતીકૂંજડીઓનીહાર.
(લયલીન, પૃ. ૯૫)