મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ચંદ્રહાસ-આખ્યાન કડવું ૩૦
વિષ્ણુદાસ
જઈમુન વાંણી ઉચરે, સાંભલ જનમેજે રાય;
અર્જુન કહે શ્રવ જોધને, કરવું કવણ ઉપાય. ૧
વલી પારથ વાંણી ઉચરે, વેગે મ લાઓ વાર;
નગર ચંદ્રહાસનું, તાં સંચરો નિરધાર. ૨
મકરધ્વજ માહા પ્રાક્રમી પદમાક્ષ બીજો જેહ;
પ્રાત સમે પાંડવ તણા હે હરી લાવ્યા તેહ. ૩
આવીને ઊભા રહ્યા ચંદ્રહાસ બેઠો જાંહે;
પછે પત્ર છોડીને વાંચી આનંદીઆ મંનમાંહે. ૪
હેવર છે પાંડવતણા, સાથે છે કૃષ્ણ ને અર્જુન;
બલવંત હોયે તે બાંધજો, એવું લખ્યું છે વચંન. ૫
ચંદ્રહાસ મન હરખ્યો ઘણું, આનંદ અંગ ન માય;
સેના સકલ લેઈ કરી, ચાલ્યા ચંદ્રહાસ રાય. ૬
સાંમસાંમા દીઠા દલ તારિ આવતા અશ્વમેવ;
અર્જુનને રથે બેઠા સ્વામી દેવાધદેવ. ૭
પછે કૃષ્ણ કેહે અર્જુનને, ‘આવે છે મારો દાસ’;
એવું કહી ચત્રભુજ હરખ્યા સ્વામી શ્રી અવિનાશ. ૮
‘આલિંઘન દો બેહુ જણા, આંણી અભિંતર ઉલાસ’;
પછે અર્જુન કેહે, ‘કૌરવ વઢતાં દીધી આશ,
આજ એમે શેં કોહો છો સ્વાંમી શ્રી અવિનાશ.’ ૯
શ્રીકૃષ્ણ વાંણી ઉચરે, મારો ભગત છે એહ;
મુજને કહીં એ ન વીસરે, એહના ગુણ છે જેહ. ૧૦
ચંદ્રહાસને અર્જુનને ભેટાડ્યા તતખેવ;
પછે નગરમાં પધરાવીઆ સ્વાંમી દેવાધદેવ. ૧૧
મદનપ્રધાને આવી કીધો ક્રષ્ણને પ્રણાંમ;
ગાલવગુરુ ભેટ્યા સહી, પ્રણમ્યા શ્રી હરિસ્વાંમ. ૧૨
પાંચ દિવસ ત્યાં રહ્યા સ્વામી દેવાધદેવ;
પછે સંચરવા સજાઈ કરી તતખેવ. ૧૩
પછે ક્રષ્ણે તેડ્યો મકરધ્વજ તેને આપ્યું રાજ;
ગાલવની આગનાથી સંચર્યા મહારાજ. ૧૪
શ્રી હરિ કેડે સંચર્યા ચંદ્રહાસ રાય;
આગલથી હેવર પૂંઠે શ્રવ સેના પલાય. ૧૫
આગલ બગદાલભને આશ્રમ હેવર પહોંત્યો તેહ;
જઈમુન જનમેજેને કેહે ઉત્તમ આખ્યાંન એહ. ૧૬
એક-મના જે સાંભલે તેને ગંગા કેરું સનાંન;
પ્રેમ પ્રીત મન ઊપજે ભ[વ]દુખ ભાજે શ્રી ભગવાંન. ૧૭
ગાતાં સુણતાં શ્રીહરિ પૂરે મનની આશ;
બેહુ કર જોડી વિનવે વિષ્ણુભગત વિષ્ણુદાસ. ૧૮