અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ન્હાનાલાલ દ. કવિ/અનંતદર્શન

આવો, આવો, વીરા રે! આ આંખડી પરોવો અંતમાં હો જી!
         ગિરિવરને ઝરૂખે રે, ઊભો’તો હું એકલો હો જી!
                  જોતો’તો એ પાથર્યા જગતના પગથાર,
         સાગરના સીમાડા રે, વનની ઝૂલતી વેલીઓ હો જી!
                  આથમતાં કંઈ જહાજો એ ક્ષિતિજની પાર. આવો આવો.

         આભને ઝરૂખે રે, ઊભો’તો હું એકલો હો જી!
                  જોતો’તો એ નવલખ તારલિયાની માળ;
         તેજ તેજના ગોળા રે, ગગનોમાં ઘૂમતા હો જી!
                  દીઠા મેં ત્યાં રૂમઝૂમતા દીનદયાળ : આવો આવો.

         અંતરને ઝરૂખે રે, ઊભો’તો હું એકલો હો જી!
                  જોતો’તો એ ઊંડા ઊંડા વિશ્વનાં ઉર,
દિશ દિશ ભરતાં પ્રગટ્યાં રે કંઈ કિરણો આતમદેશમાં હો જી!
                  ભાસ્યાં મુજને સૂનાં બ્રહ્માંડો ભરપૂર : આવો આવો.

(નાનાલાલ-મધુકોષ, સંપા. અનંતરાય રાવળ, ૧૯૫૯, પૃ. ૧૧૨)