કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – મકરન્દ દવે/૨૨. સૂરજમુખી
Revision as of 11:48, 8 November 2022 by KhyatiJoshi (talk | contribs) (Created page with "{{SetTitle}} {{Heading|૨૨. સૂરજમુખી|}} <poem> રોજ પૃથ્વીનું નિહાળી મુખ અને ઝંખતો સૂરજ હતો; કેમ પૃથ્વીનું હૃદય પથ્થર બને? પ્રેમ ના થાતો છતો? જુગજુગોથી રોજ સૂરજ ઝંખતો, પૃથ્વી પણ ઝૂકી રહી; પ્રેમ બંનેને રહ્...")
૨૨. સૂરજમુખી
રોજ પૃથ્વીનું નિહાળી મુખ અને
ઝંખતો સૂરજ હતો;
કેમ પૃથ્વીનું હૃદય પથ્થર બને?
પ્રેમ ના થાતો છતો?
જુગજુગોથી રોજ સૂરજ ઝંખતો,
પૃથ્વી પણ ઝૂકી રહી;
પ્રેમ બંનેને રહ્યો'તો ડંખતો,
એવું કૈં ચૂકી રહી.
ત્યાં અચાનક પૃથ્વીના પેટાળથી
ભાવની ભરતી ચડી;
અંગ અંગે સ્વર્ણ સૂરજ-ઝાળથી
ફુલ્લ પ્રગટી પાંખડી.
નીરખી ભાવૈક આ અગ્નિરસે
કેટલો સૂરજ સુખી!
ને અહીં ઊંચે જુએ એકીટશે
સૃષ્ટિ આ સૂરજમુખી.
૨૫-૭-’૫૮ (સૂરજમુખી, પૃ. ૬૬)