યાત્રા/એક સાંજ

એક સાંજ

જતી’તી સંધ્યાના શિબિર ગમ પૃથ્વી રસળતી,
અમારી ગાડી યે દડબડ જતી દક્ષિણ દિશે,
જડેલા પાટાના સરળ ઉરને ઉગ્ર દમતાં,
ધપંતાં પૈંડાંની ખટપટ ઉઠી ઊઠી શમતી.

વળી સાથે સાથે પથ તણી પ્રલંબાઈ વધતા
તણાયા સ્તંભો પે જલધિલહરી વિસ્તૃત સમા
થતા નીચા ઊંચા નિયમસર સૌ તાર, લહરી
ઉઠાવી લાવીને અગમ મુલકોની પજવતા.

અને એ તારો પે ક્યહીં ક્યહીંક બેઠાં વિહગડાં :
ભુરું મચ્છીભખ્ખુ, અસિતવરણો કોશી, ચકલાં
ચકંતાં ને હોલો સ્થવિર જડ સંન્યાસી સરખો,
તમામે બેઠાં ત્યાં અમ તરફ શી પૂંઠ કરીને!

ઉપેક્ષા શી સૌને! વનચર શું નિઃસત્વ સમજી
અમારી ગાડીને, નજર નહિ નાખે ય ગમ આ;
કયા આશ્ચર્યે કે ક્ષણ સુખદ કેરા સ્વપનમાં
નિરાંતે બેઠાં એ મગન થઈ વાતા પવનમાં?

૧૯૩૬