અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ 'કાન્ત' — મણિશંકર રત્નજી ભટ્ટ/મનોહર મૂર્તિ

દેવે દીધી દયા કરી કેવી મને,
         અહા! મૂર્તિ મનોહર માશૂકની!
નવરંગ, પ્રફુલ્લ, ગુલાબ સમી,
         મૃદુ, મૂર્તિ મનોહર માશૂકની!

નયને કંઈ નૂર નવું ચમકે,
         વદને નવી વત્સલતા ઝળકે;
સખી! એક જ તું ગમતી ખલકે
         મને, મૂર્તિ મનોહર માશૂકની!

શિરકેશ સુકોમલ સોહી રહ્યા,
         સ્મિત જોઈને તારક મોહી રહ્યા;
કામધેનુ શી બાલક દોહી રહ્યા
         તને, મૂર્તિ મનોહર માશૂકની!

હૃદયે શુભ, ઉજ્જ્વલ ભાવ ભરો :
         પ્રણયામૃતની પ્રિય ધાર ધરો :
સહચાર મહીં ભવ પાર તરો,
         સખી! મૂર્તિ મનોહર માશૂકની!

નવરંગ, પ્રફુલ્લ, ગુલાબ સમી
         મૃદુ, મૂર્તિ મનોહર માશૂકની!
દેવે દીધી દયા કરી કેવી મને,
         અહા! મૂર્તિ મનોહર માશૂકની!

(પૂર્વાલાપ, પૃ. ૧૨૫)