અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પ્રિયકાન્ત મણિયાર/શિકાગો

મળે જો સમય તો શિકાગોને સમજું,
અડીને હું પોતે આ આગોને સમજું,
ઊગેલા છે રસ્તા ફૂટી પુલ-ડાળી
વસંત્યા પુલાદી આ બાગોને સમજું.
બરફ-રાફડામાં બધું દે છુપાવી
પછી દૂધ—પીતા તે નાગોને સમજું.
મિનારા તો માનુ ંહશે ગોઠવેલા
પડી જાય પ્હેલાં વિભાગોને સમજું,
અરે આટલી હું લીટી એક દોરી
શકું જો ને સીધી કંઈ હાથોને સમજું.
અરે આટલી હું લીટી એક દોરી
શકું જો ને સીધી કંઈ હાથોને સમજું.
સરોવરનાં પાણી સીધાં શહેર મધ્યે
લઈને શું આવી તે નાવોને સમજું.
બધું જે બળીને નવું આ થયું છે
છતાં ના ઠર્યો શેં તિખારો તે સમજું.
સતત ર્‌હેંટ ફરતો અહીં મોટરોનો
જતા ખેતરોમાં નિનાદોને સમજું.
બરાબર આ ઊંચા શતક એક મજલે
ધરામાં રહેલાં નિચાણોને સમજું.
અહીં એક સાધુ લઈ વેદ આવ્યો
સમયનાં થયેલાં એ ભાષ્યોને સમજું.
કહી કાવ્ય મધ્યે તને સ્કંધ નગરી!
ઉમેરાતા જાતા તે ભારોને સમજું!