અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/રમણીક સોમેશ્વર/અધૂરો કંપિત કાંડ

અધૂરો કંપિત કાંડ

રમણીક સોમેશ્વર

(૧)

ક્ષણનો વિસ્ફોટ
કથા
યુગોની

(૨)

લાવા ઓકતો જ્વાળામુખી પર ઊભીને
લખી શકું
તો લખું હવે કવિતા,
બધું જ તળે ઉપર નાખતી ધ્રુજારીનો
ક્યાંથી લાવું લય?
ભાષા!
પૃથ્વીના પેટાળમાં
માઈલો ઊંડે ચાલતા કંપનમાં
અટવાઈ ગઈ છે –
એ ભાષાની આપો મને લિપિ
મારું ચાલે તો એક ઝીણી લકીરમાં ચીતરું આકાશ
ધરતી-સમુદ્ર-આકાશને હવે હું જુદાં નથી પાડી શકતો!
(દિવસો વીત્યા પછી)

(૩)

– ના, હું ચિત્કારી નહીં શકું
અટકી ગયેલી શિલાઓ
કદાચ
મારા ચિત્કારથી
ફરી કાટમાળ થઈ ખરવા લાગે!!!
– હજુય કંપ શમ્યો નથી
ડોલે છે બધું
ઘૂમે છે...
એમાં
ક્યાંથી સ્થિર થાય શબ્દ!!!

(૪)

– કાટમાળનો ઢગલો
ને પાસે
તાજી વિયાએલી બિલાડી
– ઓહ!
બિલાડીની આંખોમાં
ચકરાવા લેતું
અગાંધ
ઊંડાણ!
(‘થોડાં કંપનકાવ્યો’, ‘શબ્દસૃષ્ટિ’ ઑગસ્ટ, ૨૦૦૧)