મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા /માસ ૫
ઉદયરત્ન
દુહા
શ્રાવણ વરસે રે સરવડિ જગ માંહિ જલધાર;
વિરહણી નેત્ર તણી પરિ ખિણ નવિ ખંચે ધાર. ૧
અવની-અંબર એકઠાં આવી મલિયાં તિમ;
સુરતસંયોગિ દંપતી, વૃક્ષ ને વલ્લી જિમ. ૨
જલદ-ઘટાને જોગિ રે ન લહ્યો દિવસનો મર્મ;
મુનિજન મનથી ભૂલી ગયા, સંધ્યા સમે ખટકર્મ. ૩
કુચ ન માઈ રે કંચૂઈ, લોચન છંડિ રે લાજ;
જલ ન માઈ જલાશ્રયે, ગગને ન માઈ ગાજ. ૪
કંત ન છંડિ રે કામની, પલ પલ વાધિ પ્રેમ;
માલો ન મેલિ પંખિયાં, જોગી આસન જેમ. ૫
પીઉ પીઉ કરતો પોકારિ રે બેઠો બાપીઓ એહ;
મિં જાણ્યું લાવ્યો વધામણી, જાગ્યો અધિક સ્નેહ. ૬
કોયલ કરે રે ટહુકાડા, મોર કરે કિંગાર;
વેરીની પરિ પંખીઆં ખિણખિણ પોખિં ખાર. ૭
વનમાંહિં માહા દુખ લાગે રે દાદુરના સુણી સાદ;
જોને સખી! મુઝ નયણલે મેહસું માંડ્યો વાદ. ૮
ફાગ
મથમથે મોહની ફોજ લેઈ, ગર્જનારૂપ રણતૂર દેઈ;
અબલગઢ ઉપરિ ફોજ દોડિ, નેમ વિના કહો કુંણ મોડિ? ૯