કોડિયાં/ઊંચાઊંચા ગ્રથિત મકાન

ઊંચાંઊંચાં ગ્રથિત મકાન

વ્યોમ ચીરીને વિતલ ઊતરતી
          ચકચકતી વીજળીની રેખ;
એના ભીષણ તાંડ-નૃત્યે
          વાદળ ગર્જી આપે ઠેક.
ઝરમર ઝરમર મેઘ ઝરે!
          સરિત-શરીર રોમાંચ કરે!
રસ્તાની ઓ પારે ઊભાં
          ઊંચાઊંચા ગ્રથિત મકાન;
સઘળી બારીમાંથી દૂઝે
          પ્રકાશનું ચોખંડું ગાન.
અટારીએ ફૂલરોપ લૂમે!
          અંધારું ફૂલડાંને ચૂમે!
એક પછાડી એક બુઝાતા
          પ્રાકાશના, વીજળીના ગોળ;
બારીનાયે પડદા ઊતરી
          આવરતા દૃષ્ટિનો દોલ.
સહુ ચાહે કુમળું એકાન્ત!
          પ્રદીપવા જીવનને ક્લાન્ત!
મોરેયે દીવો છે ના’નો,
          બારીનોયે સરસ સમાસ.
બારીને પડદાયે છે, પણ
          કોઈ નથી જે મારી પાસ
સાતસાત દરિયાપારે,
          એયે રડતું ચોધારે.
20-7-’34