અભિમન્યુ આખ્યાન/કડવું ૨
<poem> સંજયનાં વાયક સુણી બોલ્યો હસ્તિનાપુરનો ધણી : અતિઘણી સંદેહની મન વારતા રે. ૧
હરિને હેત અતિ ઘણો સૌભદ્રે જે પાંડવ તણો, નવ ગણ્યો, ભાણેજને પ્રભુ મારતા રે. ૨
- ઢાળ
મારવો અભિમન કેમ પડ્યો? ગોવિંદને શું વેર? પ્રદ્યુમ્નની પેરે ઉછેર્યો ે જે પોતાને ઘેર. ૩
પ્રશ્ન સુણીને પ્રજ્ઞાચક્ષુને સંજય કહે કથાય : વેરભાવ છે પૂર્વ જન્મનો, સાંભળ, ધૃતરાષ્ટ્ર રાય! ૪
એક અયદાનવ દૈત્યનો રાજા, તેણે મહાતપ કીધું, થોડે દહાડે શ્રીમહાદેવે આવીને દર્શન દીધું. ૫
સાદ કરીને શંભુ બોલ્યા : ‘માગ દાનવ! વરદાન; તારું તપ અતિ નિર્મળ દેખી થયો હું તુષ્ટમાન.’ ૬
અયદાનવ બેહુ કર જોડી લાગ્યો શિવને ચર્ણ : ‘સ્વામી! માગું છું તમ પાસે, કો કાળે ન પામું મર્ણ. ૭
દેવ, દાનવ ને યક્ષ, વિદ્યાધર યુદ્ધે હુંથી હારે; બ્રાહ્મણ, ક્ષત્રી, વૈશ્ય, શૂદ્ર કો, સ્વામી! મુને ન મારે. ૮
અઠ્ઠોતેર સો વ્યાધિ ન આવે શરીરે, પંચવદન! ચૌદ લોકમાં ગત ગયાની, ભમું ત્રણે ભુવન. ૯
વ્યાલ ડસે તો વિષ નવ ચડે, પશુપંખી મારો આહાર; લોહ, કાષ્ઠ, અગ્નિ નહિ અડકે, વશ વરતે સંસાર.’ ૧૦
મહાદેવ કહેઃ ‘તું સર્વને જીતીશ ત્રણ લોકને માંહ્ય, પણ વૈકુંઠવાસી આદ્ય વિષ્ણુ, તેને નવ જિતાય.’ ૧૧
અંતર્ધાન ઈશ્વર થયા એહવું કહી વચન; અયદાનવ આવ્યો નિજ ધામે, માંડ્યું રાજ્યાસન. ૧૨
દશે દિશા જીતી વશ કીધી, ચલાવ્યો અધર્મ; મુનિ માત્ર મારીને કાઢ્યા, મુકાવ્યાં ખટ કર્મ. ૧૩
ગુરુ શુક્રાચાર્યને પછે સોંપ્યો પુરનો ભાર; અમરાપુરી મુકાવી ઇંદ્રન,ે લીધો પોતે અધિકાર ૧૪
દેવ માત્ર ટોળે મળીને ગયા દ્વારિકા ગામ,
અંતરિક્ષ રહીને સ્તુતિ કીધી, વીનવ્યા કેશવ-રામ. ૧૫
- વલણ
વીનવ્યા કેશવ-રામ રે, સંજય વાણી ઓચરેઃ દેવનો પ્રેર્યો દીનાનાથ વેરીનો વધ કઈ પેરે કરે. ૧૬