અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/કૃષ્ણલાલ શ્રીધરાણી/પૂજારી

ઘંટના નાદે કાન ફૂટે મારા,
         ધૂપથી શ્વાસ રૂંધાય;
ફૂલમાળા દૂર રાખ પૂજારી,
         અંગ મારું અભડાય :
         ન નૈવેદ્ય તારું આ!
         પૂજારી પાછો જા!
મંદિરના આ ભવ્ય મહાલો
         બંધન થાય મને;
ઓ રે, પૂજારી! તોડ દીવાલો,
         પાષાણ કેમ ગમે?
         ન પ્રેમનું ચિહ્ન આ!
         પૂજારી પાછો જા!
એરણ સાથ અફાળે હથોડા
         ઘંટ તણો ઘડનાર;
દિન કે રાત ન નીંદર લેતો :
         (ને) નૈવેદ્ય તું ધરનાર?
         ખરી તો એની પૂજા!
         પૂજારી પાછો જા!
દ્વાર આ સાંકડાં કોણ પ્રવેશે?
         બ્હાર ખડી જનતા;
સ્વાર્થ તણું આ મંદિર બાંધ્યું,
         પ્રેમ નહિ, પથરા :
         ઓ તું જોને જરા!
         પૂજારી પાછો જા!
માળી કરે ફૂલ-મ્હેકતી વાડી
         ફૂલને તું અડ કાં?
ફૂલ ધરે તું : સહવાં એને
         ટાઢ અને તડકા!
         એ તે પાપ કે પૂજા?
         પૂજારી પાછો જા!
ઓ રે, પૂજારી! આ મંદિર કાજે
         મજૂર વ્હે પથરા :
લોહીનું પાણી તો થાય એનું
         ને નામ ખાટે નવરા!
         અરે તું ના શરમા?
         પૂજારી પાછો જા!
ખેડૂતને અંગ માટી ભરાતી
         અર્ઘ્ય ભર્યો નખમાં;
ધૂપ ધર્યો પરસેવો ઉતારી
         ઘંટ બજે ઘણમાં :
         પૂજારી સાચો આ!
         પૂજારી પાછો જા!
(કોડિયાં, પૃ. ૪૨-૪૪)