અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/રાજેન્દ્ર શાહ/ઠીબની આછી આંચ

ઠીબની આછી આંચમાં હૂંફાળ ગારનું લીપ્યું ઘર.
હિમટાઢા અંધારમાં થીજ્યું બ્હારનું ચરાચર.
ઓઢણે એકઠા આણી જાત,
ઝીલું મસ જામતી માઝમ રાત.
કોઈની ત્યાં હિલચાલ, હવાને હળવો હેલો લાગે;
ગરમાળાના ઘૂઘરામાં કંકાલની કણસ વાગે.
રહ્યુંસહ્યું ખરતું પીળું પાન,
ઘડીભર
તમરાંના કચવાટથી મુખર બનતું મૂગું રાન.

રાખનો વળ્યો ઘર કહીં તરડાય ને આંખ્યું ઊની.
સોણલાંનો સથવાર પામે ત્યાં રૅણ ન લાગે સૂની.
સૂતાં ને કૂકડે કીધો પ્હોર,
લ્હેર્યું લે ઠાર
ને ફૂટે
કાંટાળિયા અંધારની ડાળે રતૂમડો અંકોર.

(સંકલિત કવિતા, ૧૯૮૩, પૃ. ૪૧૮)