કંદરા/ઇજન

ઇજન'

એક મહાકાય અજગરે મને એના બાહુપાશમાં લઈ લીધી છે.
મેં જાતે જ આપેલું આ ઇજન છે.
વેલ જેમ કોઈ વટવૃક્ષને વળગી રહે એમ હું એને અધીન છું.
એના ઝેરી ઉચ્છવાસ સિવાય હવે કશું જ
મને જીવાડી શકે એમ નથી.
હું પણ હવે એની જેમ ચામડી ઉતારવા લાગી છું.
ક્યારેક એ મને સર્પોની યોનિમાં લઈ જાય છે.
ગૂંચળું વળીને પડેલા અસંખ્ય સાપ
મહામૂલા મણિના પ્રકાશમાં સૂતા હોય છે.
એમની બંધ આંખોની પાછળ રમતી વિષકન્યા હું છું.
કુમારિકા - આ અજગરની પત્ની - એક છોકરી -
આ બધા જ સર્પોની માતા અને સ્વખ્નસુંદરી -
અહીંની રાણી - નીલિમા.
સર્પોના ઝેરી વીર્યની વચ્ચે રહેતી હું - શ્યામા.
રાત્રે બધા સાપ ઝેરની કોથળી ખાલી કરીને
મારી પાસે પાછા ફરે છે.
ઝેર વગરના સાપ!
ફરીથી હું અજગરને, વેલ જેમ કોઈ વટવૃક્ષને
વળગી રહે એમ વીંટળાઈ વળું છું.
❏