રાજેન્દ્ર પટેલની કવિતા/ચિરંજીવ જાળાનું સ્વપ્ન

૧૯. ચિરંજીવ જાળાનું સ્વપ્ન

હવે મશાલનેય
બાઝ્યાં છે બાવાં
-ને દીવા પાછળનું અંધારું
ઉંમર વધવાની સાથે
અકળાઈને વધ્યું છે.
⁠માટી જોડે માટી થઈ
⁠કોડિયું આખું ઓગળી ગયું
⁠ક્યારામાં ફૂટતું નથી
⁠એક ઘાસનું તણખલું.
મરવા તત્પર ફૂદાંય
એના એ અજવાળાથી
કંટાળીને
ફરતાં નથી
જ્યોતની ચોફેર.
તે ચિરંજીવી જાળાના સ્વપ્નમાં ભટકે
અંધારાને અજવાળું માની
ચૂસે કાળો રસ.
⁠જોઈ મશાલને થાય
⁠લાવ હોલવાઈ જાઉં.
હાથની પ્રત્યેક રક્તવાહિની
અને નખનો આખો વિસ્તાર
વધુ એક રાત
મશાલને સળગી રહેવા વિનવે.
⁠સવારનો ઝગારા મારતો સૂર્ય
⁠મશાલને સમજાવે
⁠‘બધું સ્વયંભૂ થતું હોય છે.’
તેથી
કરોળિયો જાળું ગૂંથ્યે જાય
મશાલ બુઝાયે જાય
દૂર ફરકતું ફૂદું આ જોઈ
મશાલ બચાવવા ધસી આવે.
⁠ફૂદાની આંખ,
⁠ફૂદાની પાંખ,
⁠ફૂદાનું અજવાળું
⁠મશાલને અજવાળે
⁠પ્રત્યેક ક્ષણે.