રાજેન્દ્ર પટેલની કવિતા/ચોથું મોજું
દિવસો પસાર થાય છે,
પણ કવિતા લખાતી નથી.
બાળપણમાં ઘેર મોડો પડતો ત્યારે
બા ઊંચા જીવે રાહ જોતી, એમ જ
આજકાલ આ ન લખાતી કવિતા વિશે મને થાય છે.
એક વાર સવારના પહોરમાં બિલાડીનું બચ્ચું આવી ચડ્યું.
થયું એના પગલે પગલે આવશે કદાચ કવિતા!
એને દૂધ આપ્યું. અનાયાસ પંપાળ્યું.
ત્યારે લાગ્યું, કોઈ અજાણ્યા શબ્દોએ
મને આમ જ વહાલ કરવાનું શરૂ કર્યું છે.
જ્યારે ભરબપોરે તડકામાં કામ કરતા મજૂરોનો પરસેવો
એસી કારમાં અનુભવ્યો.
ત્યારે તો માનોને એ લગભગ આવી જ ગઈ હતી
મારા હાડમાં.
ભૂકંપપીડિત એક માણસની સારવાર કરતાં
સેલાઇન બૉટલ પકડીને ઊભો હતો.
ત્યાં અચાનક મારા પરસેવાનું ટીપું ચશ્માંના કાચ પર પ્રસર્યું.
ઘણા સમયે લાગ્યું કવિતા આવી ચડી
આંખ અને કાચ વચ્ચે.
એ રાતે કવિતા લખવા બેઠો ત્યાં
વરસો પહેલાં ભુલાઈ ગયેલો
એક મિત્ર યાદ આવી ગયો.
એક રાતે મને ખૂબ તાવ આવેલો.
એણે આખી રાત કપાળે પોતાં મૂકેલાં.
એ ક્યાં હશે? કેમ હશે?
એની મને કોઈ જ ખબર ન હતી.
અચાનક મારાથી લખાઈ ગઈ એક કવિતા.