કંદરા/પરકાયા પ્રવેશ
હું હવે આ પરીકથા જેવાં સ્વપ્નોથી
ખરેખર થાકી ગઈ છું, જો અત્યારે અડધી રાત્રે
બહાર બાલનીમાં એકલી બેઠી છું.
આમ તો આજે મારે પણ ખૂબ રડવું હતું,
પણ હવે આ વરસાદ જ અનરાધાર વરસી રહ્યો છે.
અને નીચે રસ્તા પર એક ગધેડો ભીંજાતો ઊભો છે.
ઉપર આકાશમાં તો કંઈ જ દેખાતું નથી.
કેટલાં બધાં રહસ્યો!
મારાં, તારાં અને આ આકાશનાં!
આકાશને તો હનુમાને છાતી ચીરી હતી એમ
બે હાથે ચીરી નાખવાનું મન થાય છે.
અને પછી બંને ટુકડાઓ પેલા જરાસંધના શરીર જેમ
અવળી જ દિશામાં ફેંકી દઉં,
કે ક્યારેય એક જ ન થાય.
પછી હું એક નવું આકાશ બનાવું.
જ્યાં માત્ર થોડાં જ પગથિયાંથી પહોંચી શકાય.
પણ, તારાં અને મારાં રહસ્યોનું શું?
ચાલ, આપણે પરકાયા પ્રવેશ કરીએ.
એકબીજાનાં તન-મનને ભોમિયાની જેમ ખૂંદી વળીએ.
તું મારા શરીરમાં રહે,
હું તારા શરીરમાં રહું.
બંનેના જીવ એકબીજાનાં હાથમાં સલામત !
મને તારાથી, તને મારાથી
અને આપણને આ આકાશથી
કોઈ જ ભય નહીં.
કશું જ અજ્ઞાત નહીં.
કોઈ જ પરીકથા નહીં.
❏