મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/કડવું ૨૯

From Ekatra Wiki
Jump to navigation Jump to search
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.


કડવું ૨૯

નાકર

રાગ આંદોલ ગોડી.
સ્વામિજી સતિને બાંધી બંધરે, મારવાને આગળ ઊભી કરીરે;
રાજાજી તેડાવ્યો ઝાંપડો, માહારરે, ખડગ લેઈ તે ઊભો રહ્યો રે.

ઢાળ
ખડ્ગ લઈ આગળ રહ્યો, ઈસકારી મેલ્યા શ્વાન;
અનામિક ઊભો રહ્યો, નહી મેલે ઊપર ધાય;

પ્રથમે તે મારૂં ઝાંપડો, બોલ્યો ચિત્રસેનરાય.
વિશ્વામિત્ર વહેલો સાંચર્યો, ગયો ઝાંપડાને પાસ;

ઠાકોર તારો મારીયા, તેં સીદ રાખ્યો દાસ.
અનામીક તે ઝાંપડાનો, સ્વામિ કહીએ જેહ;


તેને દયા આવી નારની, હાથ ન ચાલે તેહ.
હરિશ્ચન્દ્ર વળતા આવીયા, આણીને મનમાં દ્વેશ;

અબળા હું તુજને કહું છું તુંને આ ઘડી મારેશ.
વળતી તે વિનતા વિનવે, મારે બીજો નથિ નરેંદ્ર;

જે પાલવ બાંધીયા, તે સ્મરીયે હરિશ્ચન્દ્ર.
એણી પેરે બોલી અંગના, સ્વામી સાંસો રખે કરશે;

તારે હાથે હું જો મરૂં, તો વૈંકુંઠવાસ વસેશ.
ઠાકોર કને તે આવીયો એને મારશું અમે શામ;

ખડ્ગ લીધું હાથમાં, એ અમારાં કામ.
પ્રેમદા પેરપેર પ્રીછવે, મારા નાથજી અવિધાર;

આરોગ્ય હશો સ્વામી મારા, તો તમને ઘણી નાર.
જીત્યું ફળ મા હારશો, સ્વામી લગારેકનું કામ;

ચટ દઈ શીર કાપશો, પામશું ઉત્તમ ઠામ
ખડ્ગ લીધું હાથમાં, તવ શીઘ્રે નામ્યું શીશ;

આવીને ઊભા રહ્યા, સમર્થ શ્રી જાુગદીશ.
માગ વર હરિશ્ચન્દ્ર રાજા, બોલ્યા વૈકુંઠરાય;


કુંવર તારો તેડને, તુજને દીએ દેખાય.
બોલાવતાં રોહીતાશ્વ આવ્યો, હઈડે તે હરખ અપાર;

ચર્ણે લાગ્યો પ્રભુજીને, જય જીવન જાુગદાધાર