મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા /અખાજી પદ ૬

પદ ૬

અખાજી

ભાઈઓ રે, વહેણે ના વહીએ;
આતમ શું અવલંબીએ, લેહેમાં લીન થઈએ.

અધિષ્ઠાન ઓળખ્યા વિના, સહુ પંથે પળાય;
ધાતા ધસતા દેખીએ, ઘરના ઘરમાંય.

માયાનું મોહદપણું, અટપટું એવું;
સૂક્ષમથી અતિ સાંકડું, વિસ્તરણે તેવું.

જ્યમ ઘાયો ઘાણી તણો, નિશદિન બહુ હીંડે;
તે જાણે જે આઘો ગયો, માયા મીંડેની મીડે.

એહ અજાને લ્યો ઓળખી, ધાતાં ધામ ન આવે;
અંધારું ઉલેચતાં, નહીં તિમિર નશાવે.

જ્યમ વહેતે વહેતું દેખીએ, બેઠાં બેઠાં જલકાંઠે,
ઠેરાણા તે ઠામ છે, પામો મણિ કંઠે.

ઊંચો અનુભવ આણીએ, દિશા દિવ્યની લીજે;
કામ ક્રોધ કૃત કામના, મહાજન નહીં રીઝે.
જાણી શકો તે જાણજો, થોડામાં ઘણું ભાખ્યું;
લહી શકે તે લહે અખા, અજમાલે નાખ્યું.