યોગેશ જોષીની કવિતા/બાવળ
મને કોઈ જ ફેર નથી લાગતો
તારી યાદમાં અને બાવળમાં.
હું તો
બાવળની આસપાસ
સૂતરના એકસો ને આઠ આંટા
વીંટીને કહું છું;
મને કલ્પનાની વેદના આપ!
તમે ક્યારેય નહિ જોયો હોય
બાવળને ખળખળ વહેતો
કે ગ્રીષ્મના તડકાને શૂળો ભોંકતો.
બાવળ તો
મારી જેમ જ
વરસાદ વગર પણ જીવ્યા કરે
બાવળ તો મારી પાંપણને શેઢે
એને તો સાત લાખ જન્મોની કથાય
આંગળીને વેઢે
બાવળ રણમાં જ ઊગે એવું નથી
એ તો ક્ષણમાંય ઊગે
હથેળીમાંય ઊગે
આંખોમાંય ઊગે
પગમાંય ઊગે
ને લગભગમાંય ઊગે
બાવળ તો
વહી જતી ક્ષણોને અટકાવે
ને સમયને તો શૂળ પર લટકાવે
જો બાવળનો સાથ હોય તો
ક્ષણનો સમુદ્ર થાય
નહિતર
ક્ષણ પણ બની જાય રણ
બાવળ તો ઝાંઝવાની ડાળ
બાવળ તો હરણાંની ફાળ
બાવળ તો ગૂંથ્યા વગરની જાળ
બાવળ તો પાણીની પાળ
બાવળ તો ભલું થયું ભાંગી જંજાળ.
બાવળ ક્યારેય માગે નહિ
ઉછીનાં ગાન કે પાન
બાવળ તો
ભયંકર વંટોળનેય ઊભો ને ઊભો ચીરી નાંખે
ને લોહીલુહાણ વંટોળ
ઊભી પૂંછડીએ ચીસો પાડતો ભાગે.
એક એક ક્ષણને
એકઠી કરી
સુંવાળી રેશમ જેવી બનાવી
કરોળિયો જાળું બાંધે તે બાવળ.
મધરાતે કડાકા સાથે વીજળી થાય ત્યારે
આભના અંધારમાં જે દેખાય તે બાવળ.
તને સ્પર્શું ત્યારે
તારી હસ્તરેખાઓ ગૂંચવાઈ જવાનું કારણ તે બાવળ.
બાવળ તો
બારે માસ રણમાં ઊભો રહી તપ કરતો ઋષિ
બાવળ તો
હંમેશાં માગતો રહ્યો છે ધરાની ધગધગતી વેદનાને
એથી જ તો
આકાશ પણ હેઠું ઊતરી આવે છે–
બાવળમાં આરપાર સમાઈ જવા.
બાવળ તો
વેદનાનો દેવ.
પ્રેમ અને વેદના
પંખી અને પીંછાં જેટલા જ નિકટ છે.
પ્રેમને પામવા તો
પાંખો ફફડાવતાં રણની રેતીમાં નાહવું પડે
આપણા નામને કાંચળીની જેમ ઉતારી નાખવું પડે
બાવળની શૂળ પર
એક પગે ઊભા રહી તપ કરવું પડે.
કલ્પના,
જ્યારે તારી ખૂબ જ યાદ આવે છે ત્યારે હું
દોડતો જઈને ભેટી પડું છું–
આંગણે વાવેલા બાવળને.
એને મારાં આંસુઓથી ભીંજવી નાખું છું
અને
એક માટીના કોડિયામાં રૂની વાટને બદલે
મારા હૃદયને મૂકી
દીવો પેટાવી
બાવળને પ્રાર્થના કરું છું—
મને
કલ્પનાની વેદના આપો,
હે વેદનાના દેવ!