ગુજરાતી સૉનેટકાવ્યો/હવે તું...

૧૦૬. હવે તું...

રામચન્દ્ર પટેલ

તમે પ્હેલાંવ્હેલાં મુજ સમય મોઘો બની અહીં
વહી આવ્યાં ત્યારે જડ પથર હું ઉંબર હતો
પડેલો દ્વારે : ત્યાં કુસુમ સરખાં કંકુપગલાં
અડ્યાં; જાગી ઊઠ્યો તરત થઈને મોર કલગી
જઈ બેઠો સાખે : પછી નીરખું તો તોરણ તમે
રહ્યાં મ્હેકી,.... પાછો હું સરકી જઈ કુંજર સમ
થયો પાણિયારું... ઉતરડ બની તામ્રવરણી
ઊગી મોરી ઉઠ્યાં, ઝગુંમગું થઈ ચોક ટહુક્યો.

વલોણું, સાંબેલું, જલ-સભર બેડું, વળગણી,
તવી, ચૂલો, ઘંટી, વળી દહીંની દોણી, નિસરણી.
બધાંની વચ્ચે તું ઉજળું ઉજળું છાપરું થઈ
ઠરે એ પ્હેલાં તો ઉતરી ગઈ લૂખા લીંપણમાં..

હવે તું લોહીમાં હલચલી પછી લિસ્સું સરતી
ચિતા બે આંખોની નિત સળગી ચિત્કાર ભરતી.