ધ્વનિ/હે અંધકાર!
મ્હોરી રે’ છે તેજમાં કાંચનાર :
તો મ્હેકે છે મધુર નિશિગંધા થકી અંધકાર.
હે અંધકાર!
તારાં મહા ગૌરવથી અજાણ—
અંધારમાંથી દ્યુતિને પથે જવા-
મેં ઝંખના કૈં કીધ વારવાર.
એ સર્વ હેલના...
ને તો ય,
હે પ્રેમલ સ્નિગ્ધ સૌમ્ય!
પ્રશાન્ત તારાં સઘળાં રહસ્યનાં
તેં તો ઉઘાડી દીધ છે દુવાર.
મેં તેજની સૃષ્ટિનું કીધ દર્શન:
જ્યાં રૂપ છે રંગીન ...
જ્યાં મધુસ્વરે
આનંદનાં ગીતનું નિત્ય વર્ષણ.
તથાપિ એ તેજ થકી જ તે બની
રહે અરે સીમિત દૃષ્ટિ નેણની,
ને શબ્દના નૂપુરનો જ્યહીં ધ્વનિ
ત્યાં મૌનના સ્પંદનને પિછાનવા
મારાં નહીં જાગ્રત કર્ણ.
રે ઘણું
ઘણું ય એ તેજ મહીં લહ્યા થકી
અદીઠ તે જાય રહી અલક્ષણ.
તારે નહીં સીમ...
ન ભિન્ન વર્ણની
સોહામણી ચંચલ કોઈ છે કલા,
અવર્ણનીય હે
તું સ્હેજમાં જ્યોતિ અનંત વિશ્વનાં
દર્શાવતો, જે પ્રગટે પ્રતિક્ષણ;
દિક્કાલથી જ્યાં થઈને અબાધિત
મારાં રમે લોચન સ્ફૂર્તિપૂર્ણ.
તારે નાહીં સૂર...
તથાપિ સૃષ્ટિનાં
સૌમંડલોની ગતિ કેરું લાસ્ય જે,
અશ્રાવ્ય એના લય સંગ છંદમાં
મદીય જે અંતર તાલ દૈ રહે...
એ કંપનેાની અનુભૂતિ શી પ્રિય!
રે શાંત આનંદની સૌમ્ય મૂર્તિ હે!
આ સર્વથી યે પણ કૈં વિશેષ-
તેં પક્ષ્મની ભીતરના પ્રદેશમાં
સુગોપ્ય મારું મૂલ રૂપ જે રહ્યું
તેનું ય તે દર્શન છે મને દીધું.
તારું કશું ગૌરવ હે ઉદાર!
હે અંધકાર!
૬-૬-૪૯