સમગ્ર અરધી સદીની વાચનયાત્રા/જયન્ત પાઠક/વનવાસ

લો, આ છેલ્લું ખેતર, અહીં લો સંસ્કૃતિની હદ પૂરી;
હવે ઊઘડતો વગડો, ડુંગરીઓ ભૂખરી ને ભૂરી.
તમરાં ત્રમ ત્રમ કરે, પાંદડાં ખરે, ડરે અંધારું,
ત્રાડ-ફાળથી ખખડે પ્હાડી પ્રથમીનું તલ-સારું;
ધીંગાં તરુથડ ઓથે ટેકરીઓની સંતાકૂકડી
નાની નદીઓ રમે પાંચીકે, જાય ઓઢણી ઊડી;
કાંઠાની કણઝીને છાંયે આડાંઅવળાં બેઠાં
વાગોળે બપ્પોર ઢોર, ચરી પ્હાડ ઊતર્યાં હેઠાં;
કેડી અહીંથી જરાક ચાલે આગળ કે ખોવાતી
ડૂબકી મારી નીકળે વીંધી ઊભા ખડકની છાતી;
ચારે બાજુ પ્હાડ પ્હાડ ને વચમાં ગોળ કૂંડાળે
ઊભા હોઈએ જાણે કોઈ સુક્કા કૂપ વચાળે;
પવન પાંદડાં ચારે, રહી રહી પડઘામાં ડચકારે
બેસું બેસું થતી ઊંટટેકરીઓ પથ્થર-ભારે;
વૃક્ષો પરથી વળી વળી વાનર કૌતુકમાં ભાળે
ઓળખ હોય પુરાણી જાણે, ઊતરે નીચી ડાળે!
[‘શૂળી ઉપર સેજ’ પુસ્તક : ૧૯૮૮]