મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ભાલણ પદ (૪)

પદ (૪)

ભાલણ

માતાને મોેહન ધાવે
માતાને મોહન ધાવે, અતિશે લાગે મીઠું રે;
ચૂલે પય ઉભરાવા લાગ્યું, યશોદાએ તે દીઠું રે.

અધધાવતો મૂક્યો અવની, જનની વેગે ચાલી રે;
આંખે અતિ ખરતાં આંસુ, હરજીએ છેડલે ઝાલી રે.

અતિ આકળી થઈ નીસરી, બળ કરી વછોડી રે;
ડંસ લેઈ ગોવિંદે તે વારે, મહીની ગોળી ફોડી રે.

પૂર નદીની પેરે ચાલે, હરજી સુખે માખણ ખાય રે;
ઊતરીને આવે જેટલે, તેટલે કૌતુક દીઠું માય રે.

બાલ માંકલડાંને ખવરાવે, નાચે પ્રેમે મુદિત થાય રે;
જનનીને આવતી જાણી, ભયભીત થઈ નાસી જાય રે.

કામઠી કરમાંહી લઈ, મૈયા પૂંઠે ધાય રે;
સાસ ભરાયે ભાલણપ્રભુ, લીલા બ્રહ્માદિક ગાય રે.