મધ્યકાલીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પદ (૬૧)
નરસિંહ મહેતા
ધન્ય તું, ધન્ય તું, રાય રણછોડજી! દીન જાણી મુંને માન દીધું;
નહિ મુજ જોગ તે ભોગ મેં ભોગવ્યા, અજ-અબંરીષથી અધિક કીધું.
ધન્ય
કનકને આસને મુજને બેસાડિયો, રુક્મિણી વચને તે હાથ સાહતાં;
હેત આણી હરિ ચરણ તળાંસિયા, ખટરસ ભોજન સંગ કરતાં.
ધન્ય
બાળપણા તણો સ્નેહ નવ વીસર્યો, મિત્ર મોહન તણી પ્રીત સાચી;
દીન જાણી હુંને દયા કીધી ઘણી, રંક બેસાડિયો કનક-માંચી.
ધન્ય
ધન્ય ધન્ય, કૃષ્ણજી! સંત સેવા કરી, ધ્યાન ધરતો હું નિજ દ્વાર આવ્યો;
રત્નજડિત મણિ, ભવન શોભા ઘણી, દેવ શું દ્વારકા ફરીને લાવ્યો?
ધન્ય
કનકની ભૂમિ ને વિદ્રુમના થાંભલા, અર્કની જ્યોત ઉદ્યોત દીસે;
ખાન ને પાન, વિહાર-સ્થાનક ઘણાં, કામીજન નિરખતાં કામ હીસે.
ધન્ય
સપ્ત-નવ વરસની દીઠી ત્યાં સુંદરી, નારી નવજોબના બહુ રૂપાળી;
સોળ શણગાર તે અંગ સુંદર ધર્યાં, દેવ વિમાનથી રહ્યા નિહાળી.
ધન્ય
સહસ્ર દાસી મળી નાર વીંટી વળી, કામિની કંથની પાસ આવી;
‘સ્વામી, રે સ્વામી! હું દાસી છું તમ તણી, મંદિર પધારીએ પ્રેમ લાવી.’
ધન્ય
ગોમતીસ્નાન ને નિરખવું કૃષ્ણનું, પુણ્ય પ્રગટ થયું, પાપ નાઠું;
આ કાળિકાળમાં જંતુ સહેજે તરે, જેને શ્રીકૃષ્ણ-શું હોય ઘાટું.
ધન્ય
કૃષ્ણ-માહાત્મ્ય લહી ઘેર આવ્યો વહી, નવલજોબન થયાં નર ને નારી;
વારતા કથતાં રજની વીતી ગઈ, નરસૈંના નાથની પ્રીત ભારી.
ધન્ય