અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/પન્ના નાયક/અત્તર-અક્ષર

અત્તર-અક્ષર

પન્ના નાયક

આસોપાલવ?

ના, અહીંદ્વારેટાંગ્યાં?

સ્મિતતોરણ

નથીએકલી –

ભર્યોભર્યોઆવાસ

એકલતાથી

સવારથાતાં

કિરણોનોકલ્લોલ –

ઘરપ્રસન્ન

ભીંતેતડકો

લઈપવનપીંછી –

ચિત્રોચીતરે

બેઠાશ્વાનની

લટકતીજીભમાં

હાંફેબપોર

અાપણેકર્યા

કાજળકાળીરાતે

શબ્દોનાદીવા!

મેળવુંહાથ

એનીસાથે, ઊપસે

મેંદીનોરંગ!

તારાઊઠતાં

કંપીઊઠ્યાં, ગભરુ

શાંતકંકણો!

ઉપવનમાં

ગીતોગાતોપવન,

વૃક્ષોડોલતાં

બાળેછેહજી –

સપ્તપદીફરતી

વેળાનોઅગ્નિ

પીઠીચોળાવી

બેઠાંછેડેફોડિલ્સ

ઘાસમંડપે

પીઠીચોળાવી

બેઠાંછેડેફોડિલ્સ

ઘાસમંડપે

સૂનાઘરમાં

બા-બાપુસ્મૃતિ-ઠેસે

હીંચકોઝૂલે

તડકોકૂદે

ઘાસઘાસમાં, જાણે

પીળુંસસલું!

સમીસાંજના

ઘાસચમેલીકરે

વિશ્રંભકથા

મિત્રપત્રમાં

આળસમરડતું

ઊઠેમુંબઈ

અંધારસ્ટેજે

પવનપખવાજે

સ્નોફ્લેક્સનૃત્યો

સૂરજમુખી

સૂરજસાથેફરે –

હુંદિશાહીન

મારીકવિતા –

બાવળવનેમ્હોર્યું

ચંદનવૃક્ષ!