અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/સંજુ વાળા/છાપે ચડતા

છાપે ચડતા

સંજુ વાળા

છાપે ચડતા શહેરનાં રૂપ નવાં હરરોજ,
પા કૉલમની આંખને આઠ કૉલમનો બોજ.

છાતી વચ્ચે વિસ્તરે બહુમાળી ષડ્‌યંત્ર
અજગરબંધ ઉચ્છેદવા કોઈ ન જાણે મંત્ર.

દસ્તક દેવા દ્વાર પર આવે ઇન્દ્રધનુષ્ય,
એવી પળની રાહમાં વીતી ગયું આયુષ્ય.

હાંફે, દોડે ફરી ફરી કહો કેટલે લક્ષ્ય?
ઇમારતી અરણ્યમાં માણસ શોધે ભક્ષ્ય.

વ્યાકુળ નજરે તગતગે ક્ષિતિજ લગ સરિયામ,
આવી બેઠું નેજવે વ્હાલવછોયું ગામ.

આ છેડે સોનાપુરી ’ને ઓ છેડે છે ઝૂ,
શહેર ભરચક ભીડ, ધુમાડો, અકળામણ ને બૂ.