કાવ્ય-આચમન શ્રેણી – ન્હાનાલાલ/૧૭. સોણલાં
સ્નેહીનાં સોણલાં આવે, સાહેલડી !
ઉરનાં એકાન્ત મ્હારાં ભડકે બળે;
હૈયાનાં હેત તો સતાવે, સાહેલડી !
આશાની વેલ મ્હારી ઊગી ઢળે... ધ્રુવ.
ચ્હડ્યું પૂર મધરાતનું, ગાયે ભર સૂનકાર;
ચમકે ચપળા આભમાં,
એવા એવા છે પ્રિયના ચમકાર: રે સાહેલડી !
ઉરનાં એકાન્ત મ્હારાં ભડકે બળે.
ઝરમર ઝરમર મેહુલો વરસે આછે નીર :
ઊન્હે આંસુ નયનો ભીંજે,
એવાં એવાં ભીંજે મ્હારાં ચીર: રે સાહેલડી !
ઊરનાં એકાનત મ્હારાં ભડકે બળે.
અવની ભરી, વનવન ભરી; ઘૂમે ગાઢ અન્ધાર;
ઝબકે મહીં ધૂણી જોગીની.
એવા એવા છે પ્રિયના ઝબકાર: રે સાહેલડી !
ઉરનાં એકાન્ત મ્હારાં ભડકે બળે.
ઝીણી જ્યોતે ઝળહળે પ્રિયનો દીપક લગીર;
પડે પતંગ, મહીં જલે,
એવી એવી આત્માની અધીર : રે સાહેલડી !
ઉરનાં એકાન્ત મ્હારાં ભડકે બળે.
ખૂંચે ફૂલની પાંદડી, ખૂંચે ચન્દ્રની ધાર;
સ્નેહીનાં સંભારણાં
એવાં એવાં ખૂંચે દિલ મોઝાર: રે સાહેલડી !
ઉરનાં એકાન્ત મ્હારાં ભડકે બળે.
(કવિ ન્હાનાલાલ ગ્રંથાવલિ : ૧, ખંડ-૧, પૃ. ૪૪-૪૫)