અર્વાચીન ગુજરાતી કાવ્યસંપદા/ભાનુભાઈ વ્યાસ ‘સ્વપ્નસ્થ’ /વાંભ

જ્યારે વાંભ દે મારો પ્રાણ
         ત્યારે ગામની ગાયો દોડતી આવે,
                  આતમને એંધાણ. — જ્યારે.

વાંકડાં શિંગ ને આંખડી માંડી,
         ફરકે પૂંછ ને કાન,
જીભ ચાટે મને આપતી ઊંડા
                  નેહ તણાં પરમાણ! — જ્યારે.

દોડતાં વાછરું, નાચે બદૂડાં,
         તેડું છાતી સમાણ,
આવડાં હેત દે યાદ, મને શી
                  જીવ્યા કેરી લ્હાણ! — જ્યારે.

સીમમાં સાંજના સોનલા વામાં
         ડોલતાં ઝાડ ને પાન,
‘જાઉં છું’ કહેતો કેમ ઊભો રહ્યો
                  ડુંગરો ઓલો ભાણ? — જ્યારે.

દુનિયા મને મારી જ લાગે.
         સામસામી છ પિછાણ;
પુરધેનુ લઈ જાઉં હાલ્યો,
                  લોક વચ્ચે પરિયાણ! — જ્યારે.

(ચિરવિરહ, પૃ. ૨૭)