મારા અસીમ દર્દની કોઈ જો કલ્પના કરે,
પ્રેમ-પીડિતને કાજએ રાત-દિવસ દુઆ કરે.
આજ તો ભર સભામહીં એવું બને ખુદા કરે,
હું જો ઊઠું તો બેસવા તેઓ મને કહ્યા કરે.
ભગ્નહૃદય, અવાકમુખઅશ્રુ-વિહેણું મૂકરુદન,
પ્રેમમહીં એ સાધનો હોય તે સાધના કરે.
આવીને મારા દિલમહીં બેઉને ચેન ના મળ્યું,
માફી ચહું છું જખ્મની, દર્દ મને ક્ષમા કરે!
દિલની વરાળ કાઢવા લઉં છું કવનનો આશરો,
આ જ તો હું કહ્યા કરું, કોઈ જો સાંભળ્યા કરે.
મારા ઉદયને આભ તું સાંખી શકે જ શી રીતે!
તારાએ સૂર્ય-ચંદ્ર જ્યાં ઊગીને આથમ્યા કરે.
તારી દશાને દુર્દશા જેઓ ગણે છે હે ‘ગની’,
તેની મનોદશા ઉ૫ર મારો ખુદા દયા કરે.
૬-૪-૧૯૪૭