શિયાળાના એક ઠંડાગાર દિવસે
આકાશમાં અમસ્તા જ ઊગી નીકળેલા
સૂરજનો શક્તિહીન પ્રકાશ
એવી રીતે પથરાયો છે
જાણે મૃત પતિની યાદ.
હૂંફ વિનાના આ તડકા જેવી
એની ઝાંખી થતી જતી યાદ
બિલકુલ આ સૂરજની જેમ
દેખાય છે, પણ જાણે એનું કોઈ અસ્તિત્વ જ નથી.
ગ્રીષ્મનો સૂરજ જ્યારે મધ્યાહ્ને તપ્યો હોય ત્યારે તો
એની સામે નજર ઊંચી કરીને જોઈ પણ ન શકાય.
અને આ સૂરજ?
સાવ માંદલો, નિષ્પ્રાણ.
રસ્તે ચાલતાંયે તેની સાથે સંવનન કરી શકાય!
કોઈ પડછંદ શરીર ધરાવતા
રુઆબદાર પતિના મૃત્યુ બાદ
મુક્ત થયેલી
તેની વિધવા સ્ત્રીની જેમ
હું એ ક્ષીણ થઈ ગયેલા સૂરજની સામે
એક હાંસીભરી નજર નાખીને
આગળ વધી જઉં છું.