‘વાંકું મ જોશો વળી વળી,
ઉર ઢાંકું ઢાંકું ને જાય ઢળી ઢળી.’
‘વાતવાતમાં જેને વાંકું પડે તે ક્હે છે નજર છે વાંકી,
સૂરજના કિરણ શી સીધી છતાંય એને ઇન્દ્રધનુ જેમ ઉર આંકી;
તમે લ્હેકો છો વાદળી શા લળી લળી.’
‘ભમરાળી આંખ દેખે દૂરથી છતાંય એનો ડંખ અહીં આવતો ઊડી,
પોપચાની પાંખ, એનો ભારે ફફડાટ, મારે અંગે વીંઝાય છે ભૂંડી;
મારી કંપે છે કાળજની કળી કળી.’
‘ફૂલ સમી કોમળ શું માનો છો જાતને? જાણે સુગંધ રહ્યાં ઢોળી,
સાચું પૂછો તો ઊઠે ભડકા ભીતરમાં ને ઉપરથી રાખ રહ્યાં ચોળી;
તમે છોગાના જાઓ છો છળી છળી.’