પ્રલંબ મુજ પંથ ને સકલ અંગ શાં ક્લાંત છે,
વસંત વિકસ્યાં, યદિ શિશિર હોય થીજી ગયાં;
જલ્યાં અગર ગ્રીષ્મમાં, ભર અષાઢ ભીંજી ગયાં;
હવે ન ઋતુચક્રની અસર, એટલાં શાંત છે.
હવે ચરણને નથી તસુય ચાલવું, હામ ના;
નથી ક્ષિતિજપારના પથવિરામની ઝંખના,
અને મજલઅંતને ન અવ પામતાં ડંખ ના;
હવે હૃદયને નથી વધુ પ્રવાસની કામના.
હવે અહીં જ થંભવું, જરીક જોઉં પાછું વળી–
પદેપદ વિશે હતો પથવિરામ જાણ્યું હવે,
હતો મજલઅંત રે પદપદે પ્રમાણ્યું હવે;
અરે પ્રથમથી જ દૃષ્ટિ યદિ હોત ને આ મળી!
હવે અહીં જ અંત, હેતુ મુજ સિદ્ધ, પામ્યો બધું;
નથી હરખ શોક, હું અનુભવોય પામ્યો વધુ.