આછું આછું અજવાળું ને આછેરો અંધાર :
રાત-દિવસની પાંખ પાંખમાં; પાર વિનાનો પ્યાર!
કોણ ગગન-ગોરીને અંગે સૂરજની લઈ સોયું
તારે ત્રોફી ત્રોફી ઝગમગ ઉપજાવે આકાર!
સીમનું સોનું ધીમે ધીમે પડતું આવે ઝાંખું;
તરુઓ ફૂલપરણરંગોના વરજે છે શણગાર.
દિન-પંખીની ચાંચ બિડાતી હવે, ક્ષિતિજને માળે
પાંખો ઓઢી ભરનીંદરમાં પડી ગયા ટહુકાર.
તેજ તણા તંબુની ભીતર શરૂ થવામાં ખેલ :
અંધકારનું રીંછ પ્રવેશે હવે રિંગમોઝાર.
અજવાળે એકલવાયા થૈ વહે ભેદનો ભાર
એકબીજામાં હવે ગળી તે ઢળે એકઆકાર.
૧-૧૧-’૭૩