પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે
પ્રાગડ પ્હોરે પાણી ભરું હું એકલડી આણી કેડે!
ઊઘડતું હજી આભ ને સામો
આરોય ઘણો દૂર
તોય તે જાણે લાગતું અહીં —
ક્યહીંથી ઊઠતો સૂર!
હળવી હળવી લે’રખીની સંગ મુજને રમવા તેડે!
પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે…
સુણતી બેઠી કાખમાં રાખી
બેડલાં નીર ભરેલ,
અમલનું કીધ પાન — રે એવી
સુખદ સરતી વેળ!
ત્યહીં અચિંતું ભાંભરી ઊઠે ગોધણ સીમને શેઢે!
પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે…
થયું અસૂરું, ફફડાટે ઈ
પટ્ટ ઉપાડું પાય,
પગલાં પડતાં ગામ ભણી તોય
ઉર વાંહે વંકાય!
(ને) ‘ચલ ચલ’ કે’તું જલ છલોછલ છલકે હેમને બેડે!
પણે તીરે કોઈ મોરલી છેડે…
૧૯૬૦